Gleniz da MenaceYou’re reading this because you’re a paid subscriber. Thank you! 🤍
I’ve downloaded the LinkedIn app again just to take a peek of what’s out there. I even received two messages about remote job opportunities na para bang alam nilang babalik na ko sa trabaho soon. Pag nakauwi na ang Mama sa Pilipinas, I will be in my full-on job hunting mode.
Become a paid subscriber to get access to the rest of this post and other exclusive content.
You’re reading this because you’re a paid subscriber. Thank you! 🤍
Being in my jobless era (once again), ang hirap maramdaman yung usefulness ko. Pinupuntirya nya yung ego ko. Lalo na pag nakikita kong nagta-trabaho si Kenneth? Tapos napapadalas pa yung OT nya these days? Nakaka-guilty. Ang pinipilit kong ipaintindi sa sarili ko, mas napapagaan ko yung araw-araw nya kasi mas may time akong ipagluto sya at mas nakakapaglinis ako ng bahay. But most importantly, may income naman akong natatanggap at naco-contribute. Hindi ako useless. Pero kahit it makes sense na ganito yung setup namin these days, naglalaban yung logic at guilty feelings. I blame Industrial Revolution and capitalism. Bakit pa kasi yun nauso.
Become a paid subscriber to get access to the rest of this post and other exclusive content.
Since medyo malungkot ang previous post ko, it’s time for my recent happy things!
Last day ko na bukas!! As much as I love this job, I’m not sad about getting a nice long break from sitting and typing all day. Nung nagpaalam ako sa boss ko na mawawala ako ng almost 2 months (pero binanggit ko rin na willing akong bumalik after that period), ang dali nyang kausap! That same day, nagkaron agad ng arrangement na last day ko sa January 31st (bukas), pero pababalikin nila ko sa April. Favorite na kita TL!
My current job is seasonal/contractual kaya may ganitong hanash.
Let’s take a break from writing about our recent trip at mag-recalibrate. Since natapos na nga yung contract ko sa previous work ko, I’m currently on a break. It’s been 2 weeks since our trip at ang ginagawa ko lang ay:
After meditating, gusto ko yung sinuggest ni Headspace to set intentions for the week. So napaisip ako at pinicture ko kung ano ba yung mga possibilities for the week ahead:
Wala naman ako talagang balak mag-intermittent fasting pero nahawa ako ni Kenneth na mag-skip ng breakfast. Hanggang sa nasanay na lang ako, at may bonus perk pa sya na 2x a day ko na lang po-problemahin ang kakainin ko imbis na 3x. Nung binilang ko, nakaka-16 to 17 hrs ako na fasting almost everyday.
It’s the weekend! And April na! Ambilis. Ngayon ko extra na-appreciate ang weekends nung nagka office work na ko ulit hehe. Lumabas kami kahapon. Gusto kong maglakad lakad kasi feeling ko ambilis kong mamamatay sa trabaho ko. May nabasa kasi ako na mas dangerous daw ang sitting for long periods of time kesa sa smoking. Eh sa work ko, kung gusto kong ma-reach yung target, walang galawan. Tapos minsan napapansin ko parang hindi na ko humihinga, or sobrang shallow ng paghinga ko. Kasi feeling ko konting kibo lang mamamali na ko ng type. Kaya naman during breaks, naglalakad lakad ako tapos maghahagdan ako instead of escalator.
Ang dalang ko na magsulat dito. Nagsusulat pa rin ako araw-araw pero dun sa analog journal and app ko na lang sa phone. Pero naisip kong i-recap ang mga kaganapan kasi parang ang bilis ng mga nangyayari.
Napatigil ako sa book reporting ko ng ‘Recapture the Rapture’ nung nabasa ko ulit yung isang hinighlight ko.
I arise in the morning torn between a desire to improve (or save) the world and a desire to enjoy (or savor) the world. This makes it hard to plan the day.”
E. B. White, author of the children’s classic Charlotte’s Web
After kong i-enumerate kahapon ang mga happy things na nangyari the past few weeks, may ikikwento akong sad thing. Hindi ako na-hire dun sa isa kong in-applyan. Matanda na ko para magmukmok pero may percentage pa rin hanggang ngayon na nasasaktan ako. Mga 5% na lang naman. Tapos di ko alam kung yung 5% ba na yun ay kalungkutan ba talaga dahil hindi ako natanggap? O disbelief na, “Bakit hindi ako natanggap?” Is it pure sadness or is it my ego? Either way, okay lang yun. It’s normal to feel these feelings.
Sa buong proseso ng paghahanap ng trabaho, interview talaga ang pinaka pinaka hate ko. Alam kong kaya ko yung trabaho pero ang hirap patunayan through interview. Hays. Pero ang alam ko lang ngayon, kung magkakaron man ako ng isa pang interview, mas makakasagot na ko ng maayos. Baka mas less na yung dugdug sa dibdib ko dahil parang nagkaron ako ng practice sessions from my previous interviews. Kaya go lang. Try ulit.
Meron pa kong dalwang pending applications na hindi pa alam ang result. So sana naman kahit isa dun makuha ko. Kasi kahit mas prepared na ko, ayokong ma-interview nanaman! Sobrang nakaka-stress. I-hire nyo na lang ako please!
Gleniz da Menace