
Ang dalang ko na magsulat dito. Nagsusulat pa rin ako araw-araw pero dun sa analog journal and app ko na lang sa phone. Pero naisip kong i-recap ang mga kaganapan kasi parang ang bilis ng mga nangyayari.
Ang dalang ko na magsulat dito. Nagsusulat pa rin ako araw-araw pero dun sa analog journal and app ko na lang sa phone. Pero naisip kong i-recap ang mga kaganapan kasi parang ang bilis ng mga nangyayari.
It’s been a while so this might be a long list.
Ang nagpapangiti sakin tuwing umaga.
Normally, we watch videos to keep us entertained. We expect these short, 10-minute or even 1-minute videos to be packed with laughs, surprises, and soundbites. It should be captivating enough to hold our attention and refrain us from switching to the next video. But tuning in to this live feed of a bald eagle nest where not much action happens, except for the occasional eating, brushing the snow off their feathers, or adjusting their positions, is surprisingly calming and inspiring. Even if it appears that they’re just sitting all day long, the eagles are actually working so hard, braving a snowstorm to keep their eggs warm.
Nagpasabog nanaman ang kalangitan. Nung past few days kasi maulap at ma-snow kaya walang sunrise. Ngayon sobrang maulap pa rin pero pilit nagpakita ang sinag ng araw. Medyo nire-represent ng sky ngayon ang saloobin ko. Salamat at napangiti mo nanaman ako ngayong umaga (which I badly needed).
Pour fêter la Saint-Valentin, nous sommes allés au resto Chop. Chop est cher mais nous avions un coupon pour un repas gratuit et on veut l’utiliser.
To celebrate Valentine’s Day, we went to Chop restaurant. Chop is expensive but we had a coupon for a free meal and we want to use it.
Few days ago nagkaron ako ng sudden urge bumalik ng Japan. Di ko na i-eexplain pero basta paborito ko ang Japan sa lahat ng napuntahan ako. Tapos sabi ko kay Kenneth, punta kaming Japan. Si Kenneth naman sumasakay lang kasi alam naman nyang hindi posible. Tapos eventually, ni-let go ko na rin ang pagde-daydream ko kasi alam ko rin na hindi nga posible ngayon.
Pagbukas ko ng bintana, bumulagta sakin ang malawak na asul at matingkad na kahel. Sobrang sarap sa pakiramdam. Nakatitig lang ako ng ilang minuto habang nakangiti at nilalanghap ang sandaling ito. Inisa-isa kong tinitigan ang mga punong walang dahon at napansin kong umiindayog sila sa ihip ng hangin na mistulang kumakaway. Hindi maikakaila na panandalian nitong naiibsan ang lumbay at ligalig ng buhay—kahit ilang minuto lang. Salamat sa kamangha-manghang palabas. Sana bukas ulit.
Dernier dimanche, nous sommes allés au café Clementine avec nos amis. Il faisait très froid. Nous sommes arrivé à 13h30 et il y a avait 1 heure de waiting time. Donc, nous sommes retournés à notre voiture pour attendre.
Last Sunday, we went to Clementine Cafe with our friends. It was so cold. We arrived at 1:30PM and there’s a 1 hour waiting time. So we went back to our car to wait.
Still trying to finish my book report for ‘Recapture the Rapture’ at medyo drained na ko so titigil na muna ako. Sobrang nagustuhan ko kasi yung libro kaya gusto kong i-extract yung mga napulot ko at i-summarize ko sya in a way na madali ko syang maa-absorb. Pag magbabase lang kasi ako dun sa mga hinighlight ko, minsan kailangan ko pang basahin ng ilang beses bago ko ma-gets ulit. At least sa book report ko, sarili kong words so madali kong maiintindihan.
Gusto ko lang i-share yung isang part na sinulat ko kasi medyo connected rin sya dun sa last post ko.
Napatigil ako sa book reporting ko ng ‘Recapture the Rapture’ nung nabasa ko ulit yung isang hinighlight ko.
I arise in the morning torn between a desire to improve (or save) the world and a desire to enjoy (or savor) the world. This makes it hard to plan the day.”
E. B. White, author of the children’s classic Charlotte’s Web
“Di makatulog sa gabi sa kaiisip..” Anong oras na di pa rin ako makatulog. Nakatulog ako ng 8PM, nagising ako ng 12:30AM. Halos 2hrs na kong nagpipilit bumalik sa tulog pero kung ano-anong tumatakbo sa utak ko na mga random things. Sana makatulog na ko in 3.. 2.. 1.
Bigla kong binalikan ‘tong app na ‘to na isang taon ko nang inabandona. Napagusapan kasi sa journaling hangout kahapon yung gratitude journal tas naalala ko na may ganito nga pala ko. Naalala ko kung gano ako ka-excited sa app na ‘to noon tapos binili ko pa yung premium version (mura lang naman). Nakapagsulat ako kanina at natapos ko ngayon so share ko lang yung entry ko for today.
May pinapanood ako at bigla kong naalala yung time na na-stranded ako sa Incheon Airport. Konting konti na lang nasa Pilipinas na ko tapos nagkaproblema pa grrr. Pinipigilan ko yung emotions ko that time pero nung kausap ko na ang Mama, wala umiyak na ko. Ang layo na kasi ng nilakbay ko (18 hrs!) tapos papabalikin lang ako?! Pero yung best part, wala akong ibang narinig sa Mama kundi, “Makakauwi ka.” Kahit 99% sure akong hindi na ko makakauwi, ang sarap pa rin pakinggan nung konting hope na baka nga makauwi ako. As a recovering pessimistic, kelangan ko talaga ng mga positive people sa buhay ko. At bilang ganti, kelangan ko rin mas maging positive para sa ibang tao.
This is the 3rd day na constant yung knot sa chest ko. Siguro made-describe ko sya as parang kinakabahan without the dugdug of the heart. Sabi ng Mama magpa-consult na raw ako at baka may problema ako sa puso. Magpapa-sched ako mamaya.
Hindi ito ang first time na naramdaman ko ‘to kaya may tatlo akong naiisip na rason:
Gumawa akong banana bread. Masarap naman pero mas sasarap sana kung matamis yung saging na ginamit ko. Pinahinog ko naman sya pero hindi talaga gaano matamis ang mga saging dito. Pero ang moist tapos ang dami kong nilagay na chocolate chips. Pag dumating na yung inorder kong pagkamahal-mahal na sea salt flakes, may bago akong ita-try na cookie recipe.