12:30AM na at nasa Google lang ako at sinisearch ang kahit ano tungkol sa Ozark. Kakatapos lang namin panoorin yung season 3 at hindi pa alam kung kelan ang season 4. SOBRANG GANDA. Nasa top 3 series ko na sya (if not the top 1).
Ozark time! Di ko alam na season finale na pala yung pinapanood namin.
Nag-ship ako ng orders. Everytime lalabas ako para mag-ship, tamad na tamad ako. Pero once nasa labas na ko, pinapasalamatan ko yung sarili ko na nag-decide akong lumabas. Sarap lumanghap ng fresh air paminsan minsan lalo na at summer.
Sobrang convenient na nasa baba lang namin yung Canada Post mailbox
Nag-edit ako ng video pangpost sa Youtube.
Naka-receive ako ng 3 sticker orders ngayon. Sana magtuloy-tuloy na ang benta.
Nakain ko na yung niluto kong sopas kahapon. Masarap nga. Buong araw sopas lang kinain ko.
The last cookie from my Colossal Cookie order
Pumunta akong dentist para ipa-check yung ngipin ko na kailangan ng crown. Sa July 16 at 22 daw gagawin tapos $1,105 ang damage. Hays.
Hindi pa ko nakakapagdrawing ngayon pero baka pagkatapos ko nito magsimula ako
Nag-pack ako ng isang sticker order tapos nag-edit ng pics para sa website. Malapit ko nang matapos ayusin yung online shop may konting products na lang ako na kailangan idagdag
Ganda ng bago kong website 😊
3AM na nga pala ako nakatulog kasi nanood kami ng Ozarks ni Kenneth tapos kachikahan ko si Xali from 2-3AM
Na-move nga din pala yung book discussion para sa binabasa namin this month. Yung bagong novel ni Suzanne Collins, The Ballad of Songbirds and Snakes
Nagluto ako ng chicken sopas. Binigyan kami ng libreng chicken buto-buto nung mama nung bumili kami ng tatlong slab ng pork belly. Kaya naisip ko magandang gawing sopas. Pero hindi ako nakakain ng sopas. Kinain ko muna yung tira kahapon na chicken wings at yung niluto kong bacon sausage chuchu in basil chuchu tomato sauce.
Buy pork belly get free chicken bonesThe ugliest boiled egg
Nag-grocery ako at ang init sa labas ngayon. Minsan kasi may araw na ang lamig na kailangan mong mag jacket kahit summer na dito.
Nagpapa-drawing yung mga pinsan ko kaya sinimulan ko na kahapon dun sa pamangkin ko tapos kanina si Isabelle naman. Bukas ko tatapusin.
Niece
Nag-picture ako ng mga binebenta kong stickers para sa bago kong website.
Modern Family is my jam nitong mga nakaraang linggo kaya lagi lang syang nasa background lalo na pag nagddrawing ako para hindi ako antukin. Minsan bago ako matulog manonood ako ng mga dalwang episodes tapos 2AM na ako makakatulog.
Tinuloy kong basahin yung Steal Like an Artist ni Austin Kleon kaya ako nagsimula nitong daily log. Isa sa mga advice nya na gumawa daw nito pero limot ko na kung bakit.
Almost 11PM na at nag-aakit si Kenneth manood ng Ozarks.
Parang hindi ko pala nakwento kung gano namin na-appreciate ‘tong bagong apartment namin. Nasa ‘washroom’ kasi ako kanina (hindi uso dito sa kanila ang CR) tapos maghuhugas ako ng kamay so binuksan ko yung gripo at bigla kong naalala na dun sa luma naming apartment, mga dalwa o tatlong beses sa isang buwan, ay madilaw yung tubig. Lumang luma na kasi yung apartment na yun. Kaya kalawangin na siguro yung mga tubo. Kaya hindi kami makaligo agad minsan kasi aantayin pa naming luminaw yung tubig.
Ano? Sa Canada naninilaw ang tubig?? Oo. Hindi ko din inexpect. Akala ko dito sa Canada hindi problema ang kalinisan ng tubig. Madami pa akong nadiscover na salungat sa ine-expect ko nung lumipat kami dito sa Canada. Napataas ata masyado ang expectations ko.
Pero dito sa bagong apartment, since last year lang ito itinayo, tapos pangalwa pa lang kaming tenant dito sa unit na to, almost brand new lahat. Kaya love na love namin ‘tong bagong apartment namin. Kaya naman medyo napapasipag ako ng kauntian para ma-maintain yung kagandahan. Pareho pa naman kaming tamad ni Kenneth. Pero kahit sya medyo sumipag.
No more sketchy people
So bukod sa tubig, neighbors. Nakwento ko na before pero again, sketchy yung mga neighbors dun sa dating apartment. Yung landlord na mismo ang nagsabi. Dito hindi kami nawawalan ng package. Mas matitino ang tenants dito.
Location
Katapat namin ang No Frills (grocery store), Shell, Starbucks, Dollarama (mga stuff na mura sa standards nila dito), Pizza Hut, may pet store, KFC, A&W (famous burger chain dito) at tsaka may isa pang kainan na burrito ata yung tinda. Yung No Frills pa lang ok na ok na. Sobrang walking distance lang. Pero for sure pag winter na kahit gano pa kalapit yan hindi ko gugustuhing maglakad papunta dun.
Yung yellow yung grocery store
Parking
Sa basement yung parking namin kaya kahit mag-snow, hindi na mahihirapan si Kenneth magpa-init ng sasakyan o magtanggal ng tumigas na snow sa ibabaw ng sasakyan. Less hassle.
Mas malaking office space
Appliance
In short, yung convenience. Sobrang sobrang convenient dito sa bago naming apartment. Yung kahit mas mahal ang binabayaran namin dito, parang sulit na sulit. Siguro madami pa pero ang last ko na lang naiisip ay yung dishwasher. Since pareho nga kaming tamad, hate na hate namin magdayag (maghugas). Eh since may eczema ako, si Kenneth ang designated dishwasher. Pero nung lumipat kami dito, may dishwasher nang kasama. Kaya ang ginhawa. Parang hindi na namin alam ang buhay ng walang dishwasher. Mawala na yung microwave wag lang yung dishwasher.
Kenneth’s saviorAnother major plus, sariling washing machine at dryer. Hello Cashew 😘
Orayt yun lang. We love you new apartment. Kahit si Cashew at Walnut (mga pusa namin) sure kami na mas gusto nila dito.
Medyo madaming happenings compared sa mga nakaraan na linggo. Diba nag-apply ako sa Digital Media Design program. At medyo mabusisi yung requirements nila so big deal makapasok dun. Nagsubmit ako ng mga drawings, logo, game cover design, etc. So in short, nakapasok ako. At sabi nung ibang applicants, marahil daw isa ako sa mga matataas ang scores kasi isa ako sa mga naunang i-e-mail. Di na ako nagtaka. Jooooke.
Pero ayun nga. Nang dahil sa COVID, ito yung first time na gagawin nilang online yung program nila. Hindi pa din pwedeng magbukas ang mga schools. At dahil sa fact na yun, nawalan ako ng gana na tumuloy. Sobrang excited ako nung una pero kung pure online lang yung mangyayari, naisip ko na hahanap na lang ako ng ibang online courses at mag-self study na lang ako. Mas mura pa. Ang reason ko naman bakit gusto kong makapasok dun sa program ay hindi dahil para magkaron ako ng diploma na mailalagay ko sa resume ko. Ang rason talaga ay gusto yung sense of collaboration kapag nasa isang classroom kayo. Makikita ko yung gawa nila, matututo ako sa kanila, tapos may konting competition. Feeling ko yun ang makakapagpa-motivate sakin. Pero kung nandito lang ako sa bahay at solong gumagawa ng projects, bakit pa ko mageenroll. Hindi sulit. Tapos hindi pa nagbaba yung tuition. Ipambibili ko na lang ng magandang computer yung ipangti-tuition ko sana. So yun ang decision ko. Agree naman si Kenneth.
Ang mga supposed classmates ko na very Gen Z
Isa pa pala, since first time nga nilang gagawin na online ang lahat, parang magiging experimental ang year na to sa kanila. So wala ako masyadong tiwala na smooth and organized ang lahat sa end nila. Basta hindi talaga to yung ineexpect ko. Nakaka-disappoint. Pero ang good news pa din, nakapasok ako! Nakaka-validate lang. Kasi out of 100+ na nagsubmit ng portfolios nila, isa ako sa mga natanggap. At nakita ko yung mga gawa nung ibang applicants, magaling din yung iba tapos yung iba sakto lang.
Sobrang daming resources ngayon online at may mga magagaling na artists na hindi naman pumasok ng art school. Ang kalaban ko lang talaga dito ay yung katamaran ko. Ang tamad ko kasi. Hays. Minsan pag nanonood ako ng online courses aantukin ako agad. Ang dali na maglaro na lang ng Coin Master or manood ng Modern Family sa Netflix. Please naman sana naman wag na akong magpadala sa katamaran ko. Ilang beses ko na to sinulat dito. Nakasalalay ang kinabukasan ko dito.
Speaking of Coin Master, adik na adik kami ni Kenneth sa Coin Master. Mobile game sya na inintroduce ni Nick samin. Ang galing nung gameplay at sobrang naappreciate ko yung graphics at illustrations dun sa game. Kaya naman nung unang araw ng paglalaro ko, nagising ako ng 7am tapos hanggang 3pm naglalaro pa din ako. Halos hindi ako nakakain ng maayos kaka-spin. At isa pa pala, ang saya din nung community ng Coin Master players sa Facebook. Ang supportive nung mga players. Okay tama na ang tungkol sa Coin Master.
Say bye to your balls Cashew
Isa pang balita, pinakapon na namin si Cashew nung isang araw. Nakaka-stress kasi nagkaron ng complication. Kaya awang awa ako kay Cashew at naiyak. Nagdadalwang isip tuloy ako kung dun pa namin ipapa-spay si Walnut at baka ang bulok nung clinic na yun. Mabuti naman at nakaka-recover na sya ngayon. Wala nang masyadong dugo sa incision site. Ang nakaka-stress lang ngayon ay ang sungit ni Walnut kay Cashew. Nagtataray pag nakikita si Cashew. Kasi nga sensitive ang pangamoy ng pusa at dahil galing sa vet si Cashew at meron syang wound, iba yung amoy nya para kay Walnut. Hindi narerecognize ni Walnut yung kakaibang amoy kaya feeling nya intruder si Cashew. Sana naman ay magbati na yung dalwa bukas kasi ang hirap din lagi ka dapat nakabantay tapos hindi pwedeng nasa isang kwarto lang sila. Kahapon kasi kinalmot ni Walnut si Cashew sa muka buti hindi tumama.
Still a cutie with his cone on
So ang plan of action ko ngayon, manood ng manood ng online courses, matuto, i-apply ang natutunan at mag-drawing ng mag-drawing as much as I can. Kung gusto kong makatipid, yan dapat ang mga gawin ko. Sisimulan ko na after nitong post ko na to. Kung kailan 11pm na itutulog na. Hay nako.
Ito ata ang pinaka-mahal na cookie na natikman ko pero isa sa pinakamasarap (if not the best)
Ang down ng pakiramdam ko ngayon. Parang ilang araw na ata. Nag-pause kasi. Naging ok ako tapos ngayon ganun nanaman. Eh malamang alangan laging masaya. Pero ang sama lang talaga sa pakiramdam pag dumadating yung mga ganitong araw na pakiramdam mo ginagawa mo naman yung kailangan pero walang nangyayari. Nakakapanghina ng loob. Pakiramdam mo hindi na magbabago kung ano mang nangyayaring hindi maganda. Sumasakit tuloy ang ulo ko.
Minsan talaga kapag ganito yung pakiramdam mo, nakakalimutan mo na magiging okay din ang lahat. Na hindi pa naman katapusan ng mundo (hindi ba talaga? hello covid). Para sa isang pessimistic na katulad ko, ang hirap maging optimistic. Pag maganda nga ang nangyayari naiisipan ko pa din ng negatibo, ano pa kaya kapag ganitong malungkot. Kaya eto nagsa-soundtrip na lang ako (currently playing: big big world by emilia).
Gusto ko lang magsulat dito ngayon kasi nakakatulong talaga pag naglalabas ako ng sama ng loob sa kawalan. Kahit 99% na walang makakabasa nito, nakakatulong kahit papano. Minsan nga mas therapeutic pa to kesa mag-share ako sa ibang tao. Kasi kapag sa ibang tao, may certain expectation ka sa isasagot nila para mapagaan yung pakiramdam mo. Eh pano kung tinawanan ka lang o na-sense mong wala naman silang pakealam, eh di madidisappoint ka lang. Baka lalo ka lang malungkot. At least kapag dito, nami-meet yung expectation ko kasi wala akong ineexpect na sagot. Gets ba.
Anyway, kulang din kasi ako sa tulog. Alas-tres ng madaling araw na ko nakatulog kakapanood ng Youtube tapos ang walang kwenta nung pinapanood ko. Gusto kong bawiin yung isang oras na panonood ko ng walang kwentang video tungkol sa isang Youtuber. In short, chismis. Ang sama din talaga pag di mo makontrol yung sarili mo minsan. Alam mo namang basura yung pinapanood mo pero di mo mapigilan. Pag gising ko tuloy, lambot na lambot ako tapos ang sakit pa ng ulo ko. Pagkakain ko natulog ako ulit. Halos kakagising ko nga lang ulit ngayon (time check 5:46pm) at diretso ako dito sa office para gumawa ng something productive. Pero pinaalala nanaman sakin yung rason kung bakit ba talaga ako nasstress kaya napunta ako dito sa blog ko. Para maglabas ng negative chakra.
Inaantay ko lang si Kenneth matapos mag-vacuum at maghahapunan na kami. Baka naman gumanda ang mood ko sa bulalo. Siguro dahil ilang days ko na din hindi nakakausap ang mga Mama. Matawagan nga.
I was listening to this podcast (Wake Up with Jim & Saab) and I just felt a sudden surge of nostalgia. Parang nabalik ako dun sa highschool days. Kahit hindi naman sobrang perfect ng highschool life ko, it gives me a certain level of comfort and warmth. Kaya siguro napaka sentimental kong tao, bigla ko na lang naaalala ang mga bagay bagay.
Nung highschool ako, isa sa mga pastime ko ay magbasa ng magazines. Una Candy then naging Seventeen then Cosmopolitan nung college. Pero mas nag-eenjoy ako sa Candy and Seventeen. Dito ako super na-fascinate sa buhay sa Manila. Nakakapasyal kaming Maynila oo pero yung dun ka mismo titira, parang yun yung wini-wish ko nung mga panahon na yun. Sobrang ganda ng perception ko sa Manila that time. Sobrang oblivious pa ko sa mga krimen na nangyayari at sa traffic, sa pollution, at kung ano ano pa. Basta kung ano lang yung nababasa ko dun sa magazines (which is mostly good and fun), yun lang yung pinipili kong tanggapin about Manila.
Tanda ko nung may nabasa kong article about sa the best chocolate chip cookie, pinunit ko yung page na yun at dinikit ko sa dingding ng kwarto ko (na pinagalitan ako ng Mama kasi masisira daw yung pintura ng dingding pag dinikitan ng kung ano ano). At habang binabasa ko yung article na yun, ang tanging wish ko lang that time ay makapuntang Maynila at pumunta sa Brother’s Burger at umorder nung cookie na yun. Fast forward to mga 5 years, nung nagtatrabaho na ko sa Maynila, at last! Natikman ko rin! Tuwang tuwa ako pero truth be told hindi sya ang the best for me pero sobrang natuwa lang ako kasi naalala ko yung highschool self ko na pinunit yung page ng magazine at dinikit sa dingding.
Nakita nyo ba yung cookie articleThe caption 😆
Bukod sa food and fashion (which is hindi ako masyadong interested kasi lagi lang akong naka-pants and t-shirt nung highschool and college), meron ding mga articles na madidiscover mo yung iba-ibang adventures ng iba ibang tao na nasa ibang lugar. Ang interesting lang.
Sobrang na-miss ko tuloy sa Manila. Almost 6 years din akong tumira dun. At kahit na-holdap ako dun at nasungitan ng mga kung sino-sinong tao na kala mo kung sino, nakaka-miss pa din talaga. Na-miss ko yung ingay. Dito kasi masyadong tahimik. Parang sobrang kulang. Kulang sa personality yung lugar. Oh well. Pero ang sarap lang mag-reminisce. Parang limot ko na yung mga unpleasant encounters. Puro masasaya yung naaalala ko. Feeling ko ngayon may comfy blanket na nakabalot sakin. Although ibang iba na sa Maynila ngayon dahil sa pandemic, ayaw ko munang isipin yun for once. Let me have this blanket. It’s what I need right now.
Gleniz da Menace 