Month: November 2019

Categories
Canada Insights Life Ramblings

Fleeting Dreams

ELEMENTARY

Nung elementary ako (specifically nung grade 5 and 6) ang wish ko lang ay:

  • Maging kasing cool ni Jolina Magdangal

Sobrang idol ko non si Jolina ginagaya ko yung hairstyle at fashion nya.

  • Palaguin ang stationery collection ko

Sobrang uso noon samin ang mga stationery. Pagandahan ng stationery tapos susulatan mo yung mga kaibigan mo. Kahit noon ang hilig ko na talaga sa mga paper goods. Kaya nung nadiscover ko yung Papemelroti ang saya saya ko.

  • Magka-menstruation

Inis na inis ako non. Kelan ba ko magkaka-menstruation?! Yung mga kaklase ko meron na. Kumbaga sa millennials ngayon: major fomo. Haha. Cool ka pag nagka-period ka na. Eh wala late bloomer ako. First year highschool na ata ako nagkaron.

  • Gusto ko lang laging tumambay sa bahay ng bestfriend ko na si May at magkwentuhan tungkol sa mga crush namin sa school at mga crush naming boyband

Ang crush ko noon si Justin Timberlake at si Ben ng A1. Ayoko pang maging highschool nung mga time na yun kasi magkakahiwalay kami ng bestfriend ko. Sa ibang school kasi sya papasok. Pag nagtatanungan kaming mga classmates kung saan papasok ng highschool, iba ibang school yung sinasabi nila. Hindi dun sa school na papasukan ko. So pagdating ng highschool wala akong kakilala.

HIGHSCHOOL

Nung highschool ako, ang wish ko lang ay:

  • Tanggalin yung curfew ko at payagan akong mag-inom ng mga magulang ko

Gusto kong tumambay kasama ang barkada ko na hindi ako kukulitin ng Mama na umuwi na. Gusto ko ng madaming adventures nung highschool kaso nga, lagi akong papauwiin ng maaga.

  • Bukod sa pagtambay with friends, ang gusto ko lang non ay mabili ko yung mga gusto kong libro sa National Book Store

May time na since wala akong pambili, tatambay ako sa NBS tapos dun ko babasahin yung libro. Kaso hindi ko naman yun matatapos so nabibitin ako pagbabasa.

So may internal monologue na nangyayari sa isip ko, “Pag ako may trabaho na, bibilhin ko to, at ito, at ito. Lahat ng librong gusto ko.” Fast forward na may trabaho na ako at hindi pa uso ang e-books, ang kuripot ko pa din bumili ng libro. So sa Booksale ako madalas pumupunta.

Jackpot
Hahaha
  • Gustong gusto kong magka digital camera

Kaya nung niregaluhan ako ng tito ko na nasa UK ng pambili ng digi cam, tuwang tuwa ako. Mahilig kasi akong magpicture ng kahit ano. Yung patay na butiki sa tagiliran ng SM, yung mga kinakalawang na barbwire dun sa damuhan ng isang subdivision, scotch tape, mga sinampay, every single inuman documented, tapos syempre sarili ko. Ang emo ko pa naman dati so very dramatic yung mga shots ko.

Ngayon hindi na ko ganun kahilig magpicture ng very random na mga bagay. Namiss ko yung old self ko na yun. Ngayon parang laging Instagrammable dapat. Kaya siguro ang hilig kong mag-reminisce. Naaalala ko yung mga traits ko noon na gusto kong ibalik at gusto kong dalhin hanggang pagtanda ko.

My 1st digital camera. Wala pang IG ng panahon na to pero may pa-flat lay tayo.
The patay na butiki sa tagiliran ng SM. Not a joke.
How poetic 😁
  • Gusto kong maging rockstar

No explanation needed.

Kilig ako dito kasi nameet ko yung crush ko na bassist ng Hilera

COLLEGE

Nung college ako, ang wish ko lang ay ganun din:

  • Tanggalin yung curfew ko at payagan akong mag-inom at umuwi ng madaling araw

Inggit na inggit ako sa mga kaklase ko na pinapayagan silang uminom at abutin ng madaling araw paguwi. Sinasabihan ako ng mga kaibigan ko na ang tanda ko na daw, bakit hindi pa din ako pinapayagan uminom? Asa pa naman na payagan ako. So lagi na lang sikreto.

Inuman sa gutter while stargazing
  • Magpabutas sa kilay katulad nung kay Amy Lee ng Evanescence

Hindi ko to nagawa. Gawin ko kaya ngayon?

  • Ang isa pa pala, gusto kong payagan na akong magboyfriend

Ayaw naman ng Papa. Tandang tanda ko yung laging dialogue ng Papa na, “Pagka graduate mo, pagbabang pagbaba mo ng stage, kahit mag-asawa ka na agad.” Basta wag lang daw habang nagaaral. So ayun, lagi ulit sikreto.

Pero kahit naman bawal uminom, bawal abutin ng madaling araw at bawal magboyfriend, ginawa ko pa din yun lahat. Kaya sobrang sakit ng ulo nila sakin. As in sobra. Dalwang beses akong lumayas sa bahay. Yung isa pala ako na yung pinalayas.

Okay ang grades ko sa school, naging scholar pa nga ako at one point. Yun ang pang-bargain ko sa kanila. Pero pag inabutan ako ng galit ng Papa ko, sasabihin sakin na, “Hindi ko kailangan ng matalinong anak! Ang gusto ko ay sumusunod!”

  • Magkaron ng sariling piano

Yung piano kasi nasa bahay ng lola ko. Pwede naman akong magpractice dun kaso, yung pinsan ko na baby pa at that time, naiistorbo ang pagtulog pag nagpa-piano ako. So pagsasabihan ako ng tita ko na hinaan ang pagtugtog. Ang hirap naman ng ganun. So medyo nawalan na ko ng gana.

Internal monologue: “Pag ako nagkabahay, bibili ako ng piano. Hindi pwedeng walang piano.”

  • Mas dumami yung wish ko nung college. Wish ko din non na tumira ako sa Maynila.

Lagi akong nagd-daydream na makatira ako sa Maynila. Tapos naiimagine ko na ang ganda ng kwarto ko, hindi makalat. Tapos nakaupo ako sa may bintana habang nagbabasa ng libro or nanonood ng tv series tapos umuulan sa labas. Sobrang comforting nung thought na yun sakin. Parang hot chocolate na may mini marshmallows. Mahilig din kasi akong magbasa ng teen magazine non. Dun ko napipicture yung Manila life kasi nakikita ko dun yung mga featured nilang hangout spots, mga restaurants na wala sa probinsya namin, mga magagandang malls, etc. Parang ang saya sayang tumira sa Manila based dun sa mga magazines na yun.

Internal monologue ko nung college: “Gusto ko nang magsolo sa bahay. Yung walang magsasabi sakin kung anong oras ako dapat umuwi. Yung hindi puro na lang bawal lahat. Pag yun na-achieve ko, sobrang saya ko na. Parang wala na kong hihilingin pa.”

My old room

Fast forward na nakatira na ko sa Maynila, na-experience ko na yung mga hangout spots. Natikman ko na yung cookie sa Brother’s Burger na based dun sa teen magazine na nabasa ko, the best cookie daw. Ginupit ko pa yun dun sa magazine tapos dinikit ko sa dingding ng kwarto ko. Na-experience ko nang mag-solo sa apartment habang nagbabasa at umuulan sa labas. Ang sarap talaga. Hanggang ngayon isa pa din yun sa mga favorite kong mangyare. Pero hindi totoo yung, “Wala na kong hihilingin pa.” Ang babaw lang talaga ng mga gusto ko noon.

Spot the cookie article

AFTER COLLEGE

Nung nagtatrabaho na ko (sa Pilipinas muna), ang wish ko lang ay:

  • Mabili yung mga gadgets na gusto kong bilhin

Gusto ko nung bagong iPhone, iPad, Macbook Pro. Gusto ko nung Fuji na mirrorless camera.

As of now, meron na ako ng mga ito kaya masaya naman ako. Pero yung saya or yung high, ang bilis lang. Since na-fulfill ko na yung karamihan sa wishlist ko, parang nababawasan na yung spark or yung spice sa buhay. Basta yung parang something na meron kang dine-desire at looking forward ka dun sa araw na mangyayari yun. Pag nawala yun, parang ang meaningless ng buhay. Kailangan ko ng panibagong wishlist and not necessarily materyal na bagay. Dadamihan ko pa para mas masaya.

Internal monologue: “Parang ang hirap maging billionaire katulad ni Kylie Jenner. Kasi pag dumating sa point na madali na lang sakin bumili ng kahit anong gusto ko, parang ang boring na. Kaya tamang millionaire na lang. ASA.”

  • Magsugal everyday
Mga nanghihingi ng balato 🤣 Hindi pa kami ni Kenneth dito haha.

Sobrang adik ko sa Texas Hold’em at pusoy dati. Nung nasa Maynila na, level up na. Casino na. Nagkaron pa ng time na pumupunta ko sa casino mag-isa. Buti ngayon tapos na yung phase ko na yun.

  • Ma-try yung mga restaurants na magaganda ang reviews

Nagkaron ng time na every week kami sa Ramen Nagi. Sobrang dami naming nakainan na masasarap. Di ko na ma-mention lahat basta ang dami at ang sarap. Ang daming choices. Nakaka-miss kumain ng masarap.

  • Makapag-travel every year sa iba ibang lugar

Ang saya na na-experience ko ang Japan, Singapore, Korea, Taiwan at Hong Kong + Macau. Hindi ganun kalaki ang sweldo namin sa Pilipinas pero nakakaipon at nakakatravel kami. Pero ngayong nasa Canada na at lumaki-laki na ang sweldo, anyare?

  • Ma-approve yung application namin sa Canada

Internal monologue: “Pag ako nakatira na sa Canada, hindi siguro ako mabobore dun. Ang dami sigurong pwedeng mapuntahan tapos ang sasarap ng pagkain. Mabibili ko na siguro lahat ng gusto kong bilhin tapos ibibili ko ang Mama nung branded na bag na gusto nya tapos ang Papa ibibili ko ng iPad. Makaka-travel kami kung san namin gusto. Tapos pag nasa Canada na kami wala na dun yung mga toxic na tao. Madali na rin akong makaka-attend ng mga concerts (hindi pa ko nakaka-attend ng concert hanggang ngayon). Last but not the least, siguradong safe dun (naholdap kasi ako sa Makati). Magkakaron na ako ng peace of mind.”

Pero ngayong nasa Canada na kami… ewan.

CANADA

Nung nagtatrabaho na ko dito sa Canada, ang wish ko lang ay:

  • Makauwi

Gusto ko nang magbakasyon sa Pilipinas. Hindi ko alam kung gusto ko bang bumalik na lang sa Pilipinas at iwanan na tong Canada or baka phase lang to. Hindi ko pa din alam. Pag namimiss ko ang Pilipinas, nalilimutan ko yung mga ayaw ko sa kanya. Yung traffic, yung paranoia na baka maholdap na naman ako, yung sweldo na maliit, yung mga nakakatakot na lindol, mga toxic officemates, yung masikip naming apartment, yan mga naiisip ko off the top of my head. Pag namimiss ko ang Pilipinas, ang naiisip ko mostly ay yung mga magagandang parts. Makakasama ko na ulit ang pamilya at mga kaibigan ko, makakakain na ko ng masarap, may lasa na ang hipon at kasag, walang madulas na snow, walang nakakamatay na weather, magkakaron na ulit kami ng nightlife, hindi ko na poproblemahin kung pano makipag-small talk sa mga puti, yung mga chismisan namin ng mga officemates ko, family and friends ko ulit. Ang hirap talaga ma-kuntento.

  • Makapag-resign sa boring kong trabaho at maging freelance artist na may sustainable na income

Gusto ko yung ganito. Nasa loob lang ako ng bahay, freelancer. Hawak ko ang oras ko. Pag low batt na yung iPad, magpapahinga muna ako sa pagddrawing at manonood ng tv series. Kaso nga, hindi stable ang income. Baka hindi kami mabuhay dito sa Canada.

  • Maka-move sa ibang province or sa Australia

Hindi talaga ako ganun kasaya dito sa Winnipeg. Minsan iniisip ko baka dahil homesick lang ako pero parang hindi talaga. Gusto kong mag-try sa ibang lugar. Baka mas dun ko mahanap yung balance. Ang layo kasi masyado ng Canada sa Pilipinas. Kaya iniisip kong mag-move kaya kami sa Australia? Yun ang gusto kong ma-figure out. Hindi naman ako naghahanap ng perfect na lugar, gusto ko lang na mas madami yung positives kesa sa negatives. Dito kasi parang ang dami kong hindi gusto. Sana mahanap ko yun.

So ayun. From Jolina-loving-gusto-ko-nang-magsolo-at-maging-independent to I-feel-miserable-buy-me-a-one-way-ticket-to-Pinas. Nakakatawa lang ang buhay. Dati gustong gusto kong makawala pero ngayon gusto ko nang makabalik. Kung may nagbabasa ng blog ko, i-message nyo nga ako. Do you feel me? Sabagay. Ang boring naman kung laging masaya.

Categories
Books Horror

The Stand by Stephen King | Book Review

The StandThe Stand by Stephen King

My rating: 3 of 5 stars

Had a hard time finishing it. It it weren’t for our book club I would have put it down after reading the first few chapters. At first, I didn’t expect that there would be a supernatural element in the story. I think I would’ve enjoyed it better if there wasn’t. This was my first Stephen King novel and while I admire how detailed his storytelling is, sometimes I just can’t keep up. I find myself lost in some, if not most, of the references used in the book. But having said that, I know that this wouldn’t be my last King novel. The way he described those people dying of the super flu was really unsettling; it was very good and effective writing. Those chapters where it was getting close for the main characters to find their way to each other got me excited and gave me the extra push to finish the book.

FAVORITE SCENES:

When Stu faked his coughs while talking to Deitz. Deitz refrained from wearing the space-suit so he panicked when Stu suddenly displayed symptoms. Deitz was always withholding information from Stu so when Deitz asked him why he would pull something like that, Stu repeated Deitz words, “Sorry, that’s classified.” That was a cool move.

Glen Bateman’s superflu aftermath plan: Chill and paint. Then he said to Stu, “There is no one on earth painting better landscapes than Glendon Pequod Bateman, BA, MA, MFA. A cheap ego trip, but mine own.”

FAVORITE QUOTES:

PREFACE

Movies after all, are only an illusion of motion comprised of thousands of still photographs. The imagination, however, moves with its own tidal flow. Films, even the best of them, freeze fiction.

That is not necessarily bad… but it is limiting. The glory of a good tale is that it is limitless and fluid.; a good tale belongs to each reader in its own particular way.

NOVEL

PETER: But you have to remember, Fran, she’s too old to change, but you are getting old enough to understand that.

Structure is a necessary thing.

GLEN: (On dreams) I have always believed they served a simple eliminatory function, and not much more — that dreams are the psyche’s way of taking a good dump every now and then.

But she suspected it was going to be held over by popular demand inside her head. (A more creative way of saying overthinking)

Well, for one thing, it might mean that all these people here were just an epilogue to the human race, a brief coda. (Tragic)

JUDGE: But you can only be one man. Isn’t that true?
LARRY: Yes.
JUDGE: And your choice is made?
LARRY: Yes.
JUDGE: For good?
LARRY: Yes, it is.
JUDGE: Then live with it.

There was a single final breath, the last of millions. (RIP Mother A)

(Tom’s chapter while spying in the West) They were nice enough people and all, but there wasn’t much love in them. Because they were too busy being afraid. Love didn’t grow very well in a place where there was only fear, just as plants didn’t grow very well in a place where it was always dark.

Click to view my digital book shelf.

Categories
Art

Dollar Dollar Bills Y’all

Sobrang saya ko lang talaga kasi may mga dumating ulit akong clients. Yung isa taga Vienna. Wow sosyal. Nahanap lang daw nya yung IG art account ko sa isa pang IG account. Pag may mga ganitong nagi-inquire, hindi muna ako nae-excite kasi may tendency na hindi sila magpush through pag binigyan ko na sila ng quote. Although masaya pa din kasi naf-flatter ako. Ibig sabihin nagustuhan nila ang mga gawa ko. So etong si Vienna sausage, ang gusto nyang ipagawa is illustration ng superhero na ang cape daw ay banana. Medyo nag-alinlangan ako kasi di ko forte magdrawing especially tao. Although alam kong kakayanin ko naman, nag-doubt pa din ako. Pero in-entertain ko pa din at sinendan ko ng quote. Miraculously, nagpadala na sya ng downpayment. Amaze na amaze na naman ako at tuwang tuwa. Sa isip ko kasi, I’m not worthy. Bakit ako? Eto na nga siguro talaga yung nababasa kong imposter syndrome. Nung una skeptical pa ko dito sa syndrome na to eh pero parang totoo nga sya. Nagkaka mild anxiety ako.

After pa non, may nag-inquire ulit sakin. Actually hindi nga inquiry eh. Ang wording nya is “Magpapagawa kami sayo ng invitation.” hindi “Magkano ang pagawa ng invitation?”. Taga Australia naman. Tsk sosyalin talaga ang mga clients ko. Birthday invitation naman so medyo nasa comfort zone ko. Twice na ko nakagawa ng kiddie invitation so hindi naman masyadong kabado. After ko isend yung quote, binayaran ako agad in full. Grabe talaga sobrang nakaka-overwhelm. Kaya ngayong maghapon, eto lang ang gagawin ko. Ang saya pag ganito everyday. Mabubuhay na ko pwede na ko talaga magresign. Plus gusto ko pa yung ginagawa ko.

Konting life updates: Nakapagrecord na kami ni Nick ng episode 11. The start of season 2. Ayos naman. Tagal ko na naman nageedit. Pero kahit matagal, feeling ko hindi ko kayang ibigay kay Nick yung task ng pag-eedit. Sobrang OC ko kasi. Haha.

Bago pa i-suggest ni Nick, naisip ko na talagang gumawa ng bagong intro outro song. Natuwa naman ako sa result. Parang gusto ko syang buuin parang maging 2-3 minute song. Pero priority ko muna ‘tong commissions ko. May ipapa-ship pa pala kong orders kay Kenneth. Thank you Dany for always patronizing my work! Sya talaga ang unang nagtiwala sakin at si Reagan. Super thankful ako sa binigay nilang confidence sakin. Ngayon mas naha-handle ko na yung overwhelming feelings. Nung una kasi talagang umiyak ako. Ganun pala yun.

O sya. Tanghali na. Dami ko pang gagawin. Kelangan ko na din matapos yung binabasa kong libro para sa book club discussion sa Sunday. Hindi ko alam kung anong mga ipagsasasabi ko dun. Babayu!

Categories
Art Wellness

Recovery and Art Updates

Umo-okay okay na ko. Nakakalakad na ko ng maayos, pero medyo dahan-dahan pa din. Yung isang incision ko medyo fresh pa. Tapos may mga sumasakit pa din ng pakonti-konti kaya alalay pa sa paggalaw.

Lugaw forever. With lechon belly 😋

Dinalaw ako ni Sam kahapon. Nakakatawa ngayon lang kami nakapag-meet, lampas 1 year na kami dito sa Winnipeg. Nakakatuwa at nagi-guilty daw sya. Super okay lang naman kasi sobrang busy nya pagaasikaso ng pagiging nurse nya dito. Parang 3 years na daw nya inaasikaso yun grabe. Eh di kwentuhan lang kami ng kwentuhan. Nakakatuwa yung mga kwento nya kasi parang bumalik ako sa mundo ng ospital. Parang napa-reminisce ako ng konti pero tamang ganun na lang. Ayoko pa din mag-nurse.

Tapos sobrang na-motivate akong ituloy yung pag-apply ko sa Graphic Design program. Eto yung full-time student na talaga ko. Hindi yung kinuha ko na part-time program lang. Pag full time, talagang kelangan magre-resign ako tapos 2 years akong estudyante. Recently kasi nagdadalwang isip ako kung itutuloy ko pa ba. Kasi nga insufficient funds (bigla kong naalala yung Red Alert). Pero nung nakausap ko si Sam, dun ko ulit na-realize na kaya naman talaga. May student loan naman tsaka pwedeng suportahan ng government. Although naisip ko pala baka hindi ako ma-approve dun sa loan kasi yung program, iisipin nila na arts arts lang. Pero bahala na. Push ko na talaga. Magpapa-schedule na ko ng CANTest next week. Sana makapasa ako! Kase pag hindi, hindi ako makakapag-apply dun sa program. So yun na lang muna ang first step. Pag di ako nakapasa, no choice. Next intake na lang ulit.

My sister, Tricia. I-drawing ko daw sya.

Netong nakaraang week. May pinanood akong class about digital illustration. So nasa mood akong mag-drawing drawing. Hindi pa ko fully satisfied sa mga ginawa ko pero hayaan na. Hindi naman siguro sobrang pangit.

Reading
First attempt

Proud din naman ako kasi hindi ko inexpect na kaya kong mag-drawing ng ganyang cartoon-ish tapos walang gayahan. Fan na ko ng hindi perfectly shaped na tao. Yung tipong hindi talaga match yung proportions. I-eexplore ko pa yung ganung style. Eto yung mga recent inspirations ko: @dianaillustrates at @jaromvogel.

Gusto ko pang mag-drawing kaso kelangan ko nang matapos yung book namin for this month (The Stand by Stephen King). May discussion yung book club namin next week. Kelangan ko nang humabol kasi mga tapos na sila. Babayu!

Categories
Canada Wellness

Endometriosis, Ya Boring

So inoperahan na naman ako for the 3rd time. Una appendectomy tapos laparoscopy nung endometriosis ko. Same year tong dalwa, 2015. Tapos ngayon, as expected, bumalik yung endometriosis ko so lap nanaman. Kaya nakabasyon ako ngayon ng 2 weeks. Ang daya dito kasi satin sa Pinas, 2 months ang pahinga ko non. Actually medyo looking forward ako dito sa 3rd surgery ko kasi nga bored na bored na ako sa trabaho ko gusto ko munang makawala. Ang dami kong planong gawin sa bakasyon ko pero hindi ko pa fully magawa. Sobrang weak ko pa at nangangalay ako pag hindi ako nakasandal.

8 hrs fasting

Naisipan kong mag-post ulit kasi tinag ako ni Aryan sa story nya. Nasa Japan kasi sya ngayon tapos nag-story sya nung ride sa USJ, yung favorite ko na Space Fantasy. Tas may caption na thank you daw sa blog ko. Ang tinutukoy nya eh yung Japan blog ko kasi nabanggit ko dun na unexpectedly, super nagustuhan ko yung Space Fantasy ride. So binalikan ko yung post ko na yun tapos natatawa ako kase super detailed. Nilagay ko pa dun yung mga pag-aaway namin ni Kenneth kasi naliligaw kami lagi at nung umiyak ako dahil sa collagen. Tapos, napansin ko dun sa mga posts ko, may mga comments from 2017 and 2018 ng mga tao na hindi ko kilala. Nagtatanong sila ng something about sa trip namin sa Japan kasi sila din, papuntang Japan. Natuwa ako kase may nakakadiscover pala ng blog ko at nakakatulong pala sya. Haha. Eto yung isang comment:

Haha sorry Carmel wala akong idea na may makakabasa pala ng blog ko

So na-inspire ulit akong magsulat. And na-miss ko din ilathala ang mga mundane parts ng buhay ko. Sarap din balikan paminsan-minsan.

So inoperahan na nga ako. Nakakatampo lang kasi walang nakaalala sa mga kamag-anak ko. Mas naalala pa nung mga kaibigan ko. Mama ko hindi naalala. Busyng busy sa Korea trip nila. Kaya ang lungkot ko non. Hindi ko na lang masyadong inisip baka ma-stress lang ako, makaapekto pa sa recovery ko. Pero sobrang tampo ako. SOBRA! 😤

On the bright side, super thankful ako kay Kenneth. Grabe sobrang maalaga. Nagugulat ako laging areglado ang gamot ko. Sana lagi na lang akong may sakit hindi kami nagaaway at nagkakainisan. Haha. Bukas baka magpabili ako ng Jollibee. Parang kulang ang pagkakasakit pag walang Jollibee.

Lugaw a la Kenneth. The best!

Yung mismong operation ko naman, k lang. Ibang iba nung inoperahan ako satin. Although naka-set na yung expectation ko kaya hindi na ko masyadong nag-expect ng special treatment. Dito kasi, pagka-opera, uuwi na. Hindi ka i-coconfine. Andun na kami ng 6am (2 hrs before the surgery). May isang room dun tapos pinagbihis ako dun ng gown. May binigay sakin na plastic bag para paglagyan ng damit at sapatos ko. Yung mismong operation inabot lang ng 1.5 hrs. Tapos sa recovery room, mga 2 hrs. Nung na-feel nung nurse sa recovery room na “kaya” ko na. Kahit hilo-hilo pa talaga ko at nanghihina at ang sakit pa nung tyan ko from the operation, pinalakad na ko agad. Tapos sabi ni ate, “I think she’ll need a wheelchair.” Wow. May option palang wala? Tapos inabot na sakin yung plastic bag ko at pinagbihis na ko. Walang assist assist ha. Grabe walang awa.

Kachat ko si Aryen, yung friend ko na nurse din. Gulat na gulat na pinauwi ako agad. Naka-general anaesthesia daw ako tapos basta basta lang ganun. Well, matagal na nila tong sistema so wala naman akong magagawa. Talagang hindi lang ako sanay na ganito. Sobrang independent agad. Satin medyo bine-baby pa eh. Sa St. Luke’s pa ko lagi non kaya special treatment talaga. Ilang doctor ang nagrrounds sakin. Pero yun nga, libre kasi dito. Although libre din naman satin kasi may health coverage din naman from the company. Pero dito libre lahat ng Canadians at permanent residents, so almost lahat ng tao. Walang private hospitals dito, lahat government owned. So nag-create sila ng system para ma-accomodate lahat. Yun ang naiisip ko.

Friday ako inoperahan, Monday na ngayon. Wala akong ginawa kundi manood ng movies at series. Throwback Sunday ako kahapon kasi yung mga pinanood ko: Clueless, Wild Child, Matilda at Nanny Mcphee. Tapos nung minsan naman marathon ng Brooklyn 99. Kaya ayan yung title: ya boring. Ang funny at cute cute ni Amy Santiago. Ngayon naman Lucifer ang minamarathon namin. Sana mas productive na ko sa mga susunod na days. Napapagod na kong umupo at humiga. Ang sakit sakit na din ng pwet ko parang magkaka bed sore na ko. Naglalakad lakad naman ako kaso nakakangalay sa likod. Hindi ako makatuwid ng likod sumasakit yung tahi. Tapos parang dumugo pa nung minsan. Ayun.

Paul Rudd. Hihi.

PS:

In a couple of years, possible ulit bumalik yung endometriosis ko kase, that’s just how it is. Bastos kasi tong endometriosis na to eh. I-Google nyo at mababasa nyo na unknown cause, no treatment. Iba din.