Sobrang saya ko lang talaga kasi may mga dumating ulit akong clients. Yung isa taga Vienna. Wow sosyal. Nahanap lang daw nya yung IG art account ko sa isa pang IG account. Pag may mga ganitong nagi-inquire, hindi muna ako nae-excite kasi may tendency na hindi sila magpush through pag binigyan ko na sila ng quote. Although masaya pa din kasi naf-flatter ako. Ibig sabihin nagustuhan nila ang mga gawa ko. So etong si Vienna sausage, ang gusto nyang ipagawa is illustration ng superhero na ang cape daw ay banana. Medyo nag-alinlangan ako kasi di ko forte magdrawing especially tao. Although alam kong kakayanin ko naman, nag-doubt pa din ako. Pero in-entertain ko pa din at sinendan ko ng quote. Miraculously, nagpadala na sya ng downpayment. Amaze na amaze na naman ako at tuwang tuwa. Sa isip ko kasi, I’m not worthy. Bakit ako? Eto na nga siguro talaga yung nababasa kong imposter syndrome. Nung una skeptical pa ko dito sa syndrome na to eh pero parang totoo nga sya. Nagkaka mild anxiety ako.
After pa non, may nag-inquire ulit sakin. Actually hindi nga inquiry eh. Ang wording nya is “Magpapagawa kami sayo ng invitation.” hindi “Magkano ang pagawa ng invitation?”. Taga Australia naman. Tsk sosyalin talaga ang mga clients ko. Birthday invitation naman so medyo nasa comfort zone ko. Twice na ko nakagawa ng kiddie invitation so hindi naman masyadong kabado. After ko isend yung quote, binayaran ako agad in full. Grabe talaga sobrang nakaka-overwhelm. Kaya ngayong maghapon, eto lang ang gagawin ko. Ang saya pag ganito everyday. Mabubuhay na ko pwede na ko talaga magresign. Plus gusto ko pa yung ginagawa ko.
Konting life updates: Nakapagrecord na kami ni Nick ng episode 11. The start of season 2. Ayos naman. Tagal ko na naman nageedit. Pero kahit matagal, feeling ko hindi ko kayang ibigay kay Nick yung task ng pag-eedit. Sobrang OC ko kasi. Haha.
Bago pa i-suggest ni Nick, naisip ko na talagang gumawa ng bagong intro outro song. Natuwa naman ako sa result. Parang gusto ko syang buuin parang maging 2-3 minute song. Pero priority ko muna ‘tong commissions ko. May ipapa-ship pa pala kong orders kay Kenneth. Thank you Dany for always patronizing my work! Sya talaga ang unang nagtiwala sakin at si Reagan. Super thankful ako sa binigay nilang confidence sakin. Ngayon mas naha-handle ko na yung overwhelming feelings. Nung una kasi talagang umiyak ako. Ganun pala yun.
O sya. Tanghali na. Dami ko pang gagawin. Kelangan ko na din matapos yung binabasa kong libro para sa book club discussion sa Sunday. Hindi ko alam kung anong mga ipagsasasabi ko dun. Babayu!
Gleniz Da Menace 