So inoperahan na naman ako for the 3rd time. Una appendectomy tapos laparoscopy nung endometriosis ko. Same year tong dalwa, 2015. Tapos ngayon, as expected, bumalik yung endometriosis ko so lap nanaman. Kaya nakabasyon ako ngayon ng 2 weeks. Ang daya dito kasi satin sa Pinas, 2 months ang pahinga ko non. Actually medyo looking forward ako dito sa 3rd surgery ko kasi nga bored na bored na ako sa trabaho ko gusto ko munang makawala. Ang dami kong planong gawin sa bakasyon ko pero hindi ko pa fully magawa. Sobrang weak ko pa at nangangalay ako pag hindi ako nakasandal.
Naisipan kong mag-post ulit kasi tinag ako ni Aryan sa story nya. Nasa Japan kasi sya ngayon tapos nag-story sya nung ride sa USJ, yung favorite ko na Space Fantasy. Tas may caption na thank you daw sa blog ko. Ang tinutukoy nya eh yung Japan blog ko kasi nabanggit ko dun na unexpectedly, super nagustuhan ko yung Space Fantasy ride. So binalikan ko yung post ko na yun tapos natatawa ako kase super detailed. Nilagay ko pa dun yung mga pag-aaway namin ni Kenneth kasi naliligaw kami lagi at nung umiyak ako dahil sa collagen. Tapos, napansin ko dun sa mga posts ko, may mga comments from 2017 and 2018 ng mga tao na hindi ko kilala. Nagtatanong sila ng something about sa trip namin sa Japan kasi sila din, papuntang Japan. Natuwa ako kase may nakakadiscover pala ng blog ko at nakakatulong pala sya. Haha. Eto yung isang comment:
So na-inspire ulit akong magsulat. And na-miss ko din ilathala ang mga mundane parts ng buhay ko. Sarap din balikan paminsan-minsan.
So inoperahan na nga ako. Nakakatampo lang kasi walang nakaalala sa mga kamag-anak ko. Mas naalala pa nung mga kaibigan ko. Mama ko hindi naalala. Busyng busy sa Korea trip nila. Kaya ang lungkot ko non. Hindi ko na lang masyadong inisip baka ma-stress lang ako, makaapekto pa sa recovery ko. Pero sobrang tampo ako. SOBRA! 😤
On the bright side, super thankful ako kay Kenneth. Grabe sobrang maalaga. Nagugulat ako laging areglado ang gamot ko. Sana lagi na lang akong may sakit hindi kami nagaaway at nagkakainisan. Haha. Bukas baka magpabili ako ng Jollibee. Parang kulang ang pagkakasakit pag walang Jollibee.
Yung mismong operation ko naman, k lang. Ibang iba nung inoperahan ako satin. Although naka-set na yung expectation ko kaya hindi na ko masyadong nag-expect ng special treatment. Dito kasi, pagka-opera, uuwi na. Hindi ka i-coconfine. Andun na kami ng 6am (2 hrs before the surgery). May isang room dun tapos pinagbihis ako dun ng gown. May binigay sakin na plastic bag para paglagyan ng damit at sapatos ko. Yung mismong operation inabot lang ng 1.5 hrs. Tapos sa recovery room, mga 2 hrs. Nung na-feel nung nurse sa recovery room na “kaya” ko na. Kahit hilo-hilo pa talaga ko at nanghihina at ang sakit pa nung tyan ko from the operation, pinalakad na ko agad. Tapos sabi ni ate, “I think she’ll need a wheelchair.” Wow. May option palang wala? Tapos inabot na sakin yung plastic bag ko at pinagbihis na ko. Walang assist assist ha. Grabe walang awa.
Kachat ko si Aryen, yung friend ko na nurse din. Gulat na gulat na pinauwi ako agad. Naka-general anaesthesia daw ako tapos basta basta lang ganun. Well, matagal na nila tong sistema so wala naman akong magagawa. Talagang hindi lang ako sanay na ganito. Sobrang independent agad. Satin medyo bine-baby pa eh. Sa St. Luke’s pa ko lagi non kaya special treatment talaga. Ilang doctor ang nagrrounds sakin. Pero yun nga, libre kasi dito. Although libre din naman satin kasi may health coverage din naman from the company. Pero dito libre lahat ng Canadians at permanent residents, so almost lahat ng tao. Walang private hospitals dito, lahat government owned. So nag-create sila ng system para ma-accomodate lahat. Yun ang naiisip ko.
Friday ako inoperahan, Monday na ngayon. Wala akong ginawa kundi manood ng movies at series. Throwback Sunday ako kahapon kasi yung mga pinanood ko: Clueless, Wild Child, Matilda at Nanny Mcphee. Tapos nung minsan naman marathon ng Brooklyn 99. Kaya ayan yung title: ya boring. Ang funny at cute cute ni Amy Santiago. Ngayon naman Lucifer ang minamarathon namin. Sana mas productive na ko sa mga susunod na days. Napapagod na kong umupo at humiga. Ang sakit sakit na din ng pwet ko parang magkaka bed sore na ko. Naglalakad lakad naman ako kaso nakakangalay sa likod. Hindi ako makatuwid ng likod sumasakit yung tahi. Tapos parang dumugo pa nung minsan. Ayun.
PS:
In a couple of years, possible ulit bumalik yung endometriosis ko kase, that’s just how it is. Bastos kasi tong endometriosis na to eh. I-Google nyo at mababasa nyo na unknown cause, no treatment. Iba din.
Gleniz Da Menace 