Freelancer/Housewife

Kahapon yung first day na ang situation ay:

• Weekday = workday
• Tapos pareho kaming nasa bahay ni Kenneth
• Pero work from home sya (gawa ng COVID-19)
• Tapos ako jobless kasi nag-resign na ko to pursue ang aking career in art/design

So kahapon, parang feel na feel namin yung pagka-house wife ko. Feel na feel ni Kenneth. Kasi the night before, gumawa na ko ng daily schedule ko para productive ako throughout the day at nakakakain kami sa oras. Since alam kong 12PM ang lunch break nya, nasa schedule ko na 11AM, magluluto na ko. Para 12PM, ready na ang pagkain at sabay kaming mag-lunch.

Few minutes after 12PM, lumabas na sya sa mini office namin tapos ang sabi, “What’s for lunch?” habang nakangiti. Halatang halata na gusto nya yung inaasikaso sya. Haha. Kasi kahit noon pa, may usapan kami na magiging house wife ako kapag kaya ng sweldo nya para nga ma-pursue ko yung art career ko. Ngayon parang kaya naman pero yung tipong wala na kaming maiipon masyado. Saktong sakto lang sa mga bills and groceries. Kaya ginagalingan ko dito sa freelance ko para makapag-contribute ako kahit papano. And yun yung purpose nung daily schedule na ginawa ko, para di ako ma-sidetrack. Ang daming distractions pag freelancer. Ang daling manood na lang ng Netflix, tapos kain tulog. Hindi pwede.

So kahapon yun. Kanina, tinuloy ko lang yung tine-take kong online class. Ang dami kong natutunan. Excited and kabado at the same time kasi after ng theories, application naman ang next. Di ko alam kung bakit every time magddrawing ako kinakabahan ako. I think sa sobrang gusto kong makapag-produce ng quality work, inaatake ako ng doubt and anxiety. Nauunahan ako ng kaba. Pero sabi nga sa podcast na napakinggan ko, fear is okay. Kasi the moment na wala na yung fear, ibig sabihin non parang bored ka na sa ginagawa mo or wala ka nang gana.

11:08AM na so kelangan ko nang magluto. As for me, masaya ako. Syempre sino ba namang hindi sasaya na mas hawak mo yung oras mo. Pero yun nga. Nakaka-pressure din and may guilt feelings kasi wala na kong nacocontribute na income sa household. Never naman akong nakarinig kay Kenneth ng kahit ano. Suportado nya talaga ko. Yung malikot na utak ko lang ang kalaban ko. Madaming naiisip na hindi na naman dapat ika-worry. Basta ang goal ko ay mag-focus dito sa art ko which will lead to potential clients. Good luck sakin. And sabi ko nga, worse comes to worst, may balikan naman. Pwede naman akong bumalik sa office job kung hindi ito mag-workout. Pero bago mangyari yun, ita-try ko muna ang best ko. Okay magluluto na ko.