Minsan hindi ko talaga mapigilan maisip kung anong mangyayari sa art venture ko. Gusto kong isipin na ginagawa ko lang sya for fun. As a creative outlet kasi talagang meron akong satisfaction na nararamdaman pag nakaka-create ako ng something na matino. Kaso pag may nakikita ako na super successful sa creative business nila, gusto ko din maging ganun. So parang nap-pressure ako. Hanggang sa hindi na sya nagiging fun. Lagi akong naghahanap ng validation at nagiisip ng iba-ibang ways para masabi kong “I made it!”
Since wala akong magawa ngayon kahit nasa office ako at kelangan kong magtrabaho, nagbabasa-basa ako ng articles. Tapos may nabasa ako about sa “the gig economy”. About sa mga solo entrepreneurs. May na-mention about people na nagsimula sa hobby lang tapos super successful na ngayon. Bigla kong na-imagine kung pano kaya kung ako yun. Tapos di ako natuwa dun sa thought. Parang na-imagine ko na super busy ko tapos hindi na ako nag-eenjoy sa ginagawa ko kasi para sa clients lang lahat ng ginagawa ko. Imbis na ma-motivate ako dun sa article, parang nagka-urge ako na magslow down. Na wag i-pressure ang sarili ko na maging successful. Na truly i-enjoy ko na lang tong creative side ko. Yung impulses ko na “Sana dumami ang clients ko!” is nag-fade. Tingin ko good thing to sakin. Kase minsan yung utak ko hindi ko na ma-control parang and dami masyadong iniisip na hindi naman ganun ka-importante. Kaya siguro gustong gusto ko laging madistract kase kung hindi parang mababaliw ako. Non-stop kasi talaga ang utak ko sobrang sobrang dami kong iniisip mapa-past, present or future. Ang dami kong opinyon sa mga bagay-bagay at ang dami ko masyadong feelings. Overthinking to the max talaga. Kelangan ko na siguro talaga ng meditation.
May naisip ako. Hindi pala ako magaling sa commitment. Kase naiisip ko na i-ban na ulit ang social media sa life ko. Ang gagamitin ko na lang eh yung IG ko for business purposes. Eh ilang beses ko na yun ginawa hindi naman ako nag-succeed. Pero ita-try ko ulit. Gusto ko na lang makipag-interact sa friends ko thru chat.
Ang isa pa, yung mini clique ko sa office ngayon. Kami yung magkakasama during training tapos nagkaron kami ng agreement na sabay sabay pa din kaming magla-lunch kahit tapos na yung training. Magkakaiba kasi kami ng unit so hindi na kami magkakasama everyday. Tapos recently, nagkick in yung pagka-antisocial ko. Kahapon nagstay lang ako sa desk ko tinamad ako maglunch na may kasama. Hinanap nila ako sabi ko na lang I’m not feeling well. Minsan kase kakapagod din talaga makipag-usap tapos paulit-ulit lang minsan. Iba pa din talaga pag Pinoy interaction. So either antisocial mode ako or annoyed lang talaga ako dun sa isang biglang sumama na lang sa grupo namin. Matagal-tagal na sya sa company pero parang loner sya kaya biglang sumama saming mga newbies. Ok lang sana kung mabait sya pero hindi ko kasi gusto personality nya. Condescending makipagusap. And kahit yung mga ka-department ko nag-warning sakin about sa kanya. So mukang hindi talaga maganda ang track record nya. Sya ang reyna ng small talk talaga. Sobrang repetitive ng mga tanong nya at boring na boring ako sa kanya. “So how was your weekend? What did you do last night? What did you bring for lunch? So how was your weekend? What did you do last night?” Ah awan sayo fuck you! Haha joke joke. Pero sobrang umay na umay na kase ako sa kanya. Tapos makikipagusap pa sayo may kulangot sa ilong, may amos sa bibig tapos sabog sabog yung pagkain sa damit nya. Haha oo ganun ka-gross. Feeling ko sya talaga ang dahilan eh kaya di ako sumama sa lunch.
Pero ngayon sumama na ako kaninang lunch kahit di ko pa din feel. Baka maisip pa nila na ayaw ko na sila ka-hang out hindi naman sa ganun. May ganito lang talaga kong moments na wala sa mood minsan. So as expected, itong si booger girl ganun nga ang mga tanong. So blah blah blah? Did you blah blah blah? Parang ang template kasi masyado ng conversational skills nya. Hindi spontaneous na smooth yung flow. Parang laging pilit. Ayaw ko ng ganun di nakakatuwa. Tapos yun nga may attitude pa sya. Whatever booger.
First time ko kahapon maka-attend ng Christmas party ng mga puti. So kahapon nga, Christmas party namin sa work. Eto yung mga differences na napansin ko:
FOOD
Nung nadinig ko pa lang na ang food daw namin ay sandwiches and wraps, cheese and crackers at salad, kitang kita na agad ang difference. Nasan ang shanghai? Nasan ang caldereta ni ate Janice? Cake wala man lang. Ice cream? Spaghetti or pansit, cheesy pichi pichi ng Amber’s. Hay kakamiss. Pero eto ang trip nila:
Parang meryenda lang ng nagda-diet
Kakapanibago. Sanay ako na pag Christmas party at kainan na, yung tipo na hindi na ko magkaintindihan kung anong kukunin ko kasi ang daming pagkain at lahat mukang masarap.
EXCHANGE GIFT
Di ko masyado trip yung amoy nung essential oils
Dito Secret Santa ang tawag. Nung tinanong ako ng supervisor ko, “Are you joining Secret Santa?” Eh di “Sure!” naman ako. Nung sinabi na kung magkano daw ang exchange gift at sinabing $20 aka 800 pesos, sa isip ko sana di na lang pala ako sumali. Kase may mga hindi sumali. Kala ko lahat kasali kaya gasing sali naman ako. Tapos ang nabunot ko pa lalake. Hirap regaluhan ng lalake. Tapos nung mismong bigayan na ng gifts, yun pala sabay-sabay nyo bubuksan yung regalo tapos hindi necessarily kelangan na malaman mo yung “Secret Santa” mo. Kaya nga secret eh.
CLIQUES
Eto hindi necessarily related sa Christmas party pero eto yung napapansin ko pag may mga events yung unit namin tapos nasa isang conference room lang kami. Pansin ko sa mga puti, wala silang cliques. Kasi ako dati sa Pilipinas meron akong constant group na kasama sa work. Yung talagang as in naging close friends ko na sila. So pag lunch, corporate events, lakad outside office, or meetings, meron akong clique na lagi kaming magkakatabi. Pero dito, pansin ko sa mga puti, wala sila non. Kahit san sila mapa-upo ok lang. Kase mga hari at reyna nga sila ng small talk eh. Makaka-survive sila kahit san sila ilagay. Ako palpak lagi sa small talk. Magcocompile pala ko ng mga fail at awkward small talks ko.
Overall, okay naman. Di nga lang ako nanalo sa raffle. Merong isa kaming officemate na may gift sya sa lahat samin. Ang cool nung naisip nya gusto ko din gawin next time.
I won $2
Tapos kahit sobrang awkward ko sa mga small talks, buti yung katabi ko sobrang daldalita tapos shineshare nya yung love life nya sa group. Sya lang yung salita ng salita tapos twice or thrice nya ata nabanggit na, “I played erotic bingo last weekend.” Sobrang oversharing talaga nakakatawa. Tapos nakwento nya yung dine-date nya tapos nalaman nya na yung friend nya, same lalake sila ng dine-date. Dami nyang kwento. Sa loob ng 1 hour, dami ko na agad alam sa kanya tulad ng: 27 y/o sya, single, mahilig sya sa chocolates, mahilig sya sa bingo at dildos, at madami syang dates na fail.
Nung second time nya binanggit yung erotic bingo, na-curious na ko sabi ko sa kanya, “How does that work?” “Oh it’s just a regular bingo except you win sex toys. I was one number away from the dildo.” Napatawa kami pero nafeel ko yung iba, super jina-judge na sya. Parang napapatawa ba na napapakunot. Ako naaaliw sa kanya. Super la sya pake. Tapos nung dinistribute na yung gifts, yung nareceive nya is nakalagay sa paper bag na mahaba na parang wine ang nakalagay. Basta mahaba and patayo yung shape nung paper bag. Sabi ni erotic bingo, “Ooohh. I wonder what this is.” Tapos sabi ko sa kanya, mahina lang, “It’s a dildo.” Super hagalpak sya ng tawa. Tapos sabi nya, “Guys! Did you hear what she said?!” Tapos sinabi nya yung sinabi ko. Napatawa na may halong surprise yung mga puti (isa dun yung supervisor namin). Tawa lang din ako ng tawa. Tapos kwento na ulit sya na next time daw dadalhin nya yung nanay nya sa pagbibingo.
Gleniz da Menace 