Gleniz da MenaceLast night’s dream:
Ang setting ay nasa palengke ako, naglalakad, nang makita ko ang Mommy (my lola) na nagtitinda ng gulay at isda. Except it wasn’t really Mommy. It was Mommy’s hologram projection (the work of AI). She had this pleasant wide smile at suot nya ang kanyang pambahay uniform: daster. Nandun din yung mga co-teachers nya sa bandang likod, nagtitinda at mga naka-daster din. I was aware that the co-teachers are real people and Mommy was just a projection, so lalampasan ko lang dapat.
I was connecting to my Bluetooth speaker at nakita ko sa device list yung speaker ng Mommy. My heart sank. Bumalik sakin yung mga days sa ospital na tatanungin ko ang Mommy kung gusto nyang makinig ng music, tapos tatango sya. Papatugtugin ko dun sa maliit na pulang speaker yung mga paborito nyang lumang kanta, o kaya minsan mga piano music. Tatanungin ko sya ng, “Rinig mo Mommy?” kasi nakikipagsabayan sa music yung tunog ng mechanical ventilator nya. Ipi-pwesto ko yung speaker sa may ulunan nya para sure na rinig nya.
Hay sobrang miss kita Mommy 😔
You’re reading this because you’re a paid subscriber. Thank you! 🤍
Two days before my period, biglang bumagsak yung mood ko. That was a week ago at hindi pa rin ako nakaka-recover. I thought the mountains would cure me kasi galing kami sa bulubundukin nung weekend. For a moment yes, aliw na aliw ako sa mga bundok, lalo na at first time namin dumaan sa highway na yun so iba yung mountain views. Pero after being distracted, andun pa rin yung off feeling.
Become a paid subscriber to get access to the rest of this post and other exclusive content.
The last few months have been very difficult—it still is—and I continue to maneuver through this extremely tricky feeling called grief. I just want to say thank you to everyone who expressed their sympathies. Whether I managed to give a decent response or not, know that it made the heaviness a little bit bearable.
You’re reading this because you’re a paid subscriber. Thank you! 🤍
Pag meron akong mga kaibigan na nawalan ng mahal sa buhay, I will say my condolences, sincerely let them know that I’m just here, then give them space. Aantayin ko na lang silang mag-message ulit pag ready na silang makipag-interact sa outside world. Pakiramdam ko kasi yun yung kailangan nila. Ayokong mangulit, ayokong maka-bother, feeling ko pag chinat ko sila ng “Kamusta?” baka mainis lang sila at sabihin nila na, “Ano sa tingin mo?” Pero ngayon na nagkaron ako ng isang major loss sa pagkawala ng lola ko, in my case, mas na-aappreciate ko pala yung kinakamusta ako. Hindi ko pala kelangan ng madaming space. Kasi pag nagsolo lang ako with my grief, ang hirap nyang dalhin mag-isa.
On comforting someone experiencing grief:
— Lori Gottlieb | How to Deal with Difficult Emotions During Tough Times to Support Your Family and Friends Effectively, On Purpose podcast
I hope we can talk about the truth of the loss, not distract them from that. Because that is what’s going to help them.
The excuse of, “I don’t want to make them feel uncomfortable” but you’re actually making them feel uncomfortable by not speaking about what’s there in plain sight. Don’t be afraid to go to hard places.
Nagawa ko ‘to nung nawalan ng kapatid yung kaibigan ko. Siguro dahil sobrang close din namin kaya hindi mahirap sakin to “go to hard places” with her. Kahit few months after, or even years after she lost her younger brother, napaguusapan pa rin namin minsan yung pain at sadness nya. At ngayon na nawalan naman ako ng lola, ganun din sya sakin. Sabi ko sa kanya, kahit ang tagal ko nang pinaghahandaan ‘to at alam ko namang matanda na rin ang Mommy, never pa rin akong naging ready nung nangyari na. At yung pinakamasakit, hindi mo makokontrol yung way ng pagkawala nila. Kahit gano mo pa i-wish na sana hindi sila mahirapan, it’s really out of our hands. Na-comfort ako dun sa sinabi nyang, “Kahit alam naman natin na hiram lang ang buhay, ang hirap-hirap pa rin talaga.” Walang paghahanda ang sapat pag realidad na ang kaharap natin.
Become a paid subscriber to get access to the rest of this post and other exclusive content.
You’re reading this because you’re a paid subscriber. Thank you! 🤍
Nung nagkasakit ang Mama, thankful ako sa music ni Chappell Roan. Hindi dahil sa nakaka-relate ako sa mga kanta nya, sobrang ganda lang talaga nung ni-release nyang album. Nakaka-soothe (isa sa mga proof na may healing properties talaga ang music). Basta pag nakakapakinig ako ng music ni Chappell Roan, naaalala ko yung malungkot na moment na yun at kung pano ko sya kinaya.
Ngayong nawala naman ang Mommy, naaaliw akong makinig sa SB19 (thanks Kat sister). Tinatawanan ako ng mga pinsan ko na K-pop fans. Sabi pa ni Isabelle, hindi raw nya gusto kasi mga muka daw maaasim. Hahaha! Basta feeling ko nababaduyan sila sakin. Eh may pagkahilig naman talaga ko sa mga baduy (e.g. Aegis). Basta magaling, kahit baduy, na-aappreciate ko. As in kung may pagkakataon, a-attend talaga ko ng concert nila. Pupunta nga dito sa Calgary ang SB19, kaso nasa Pilipinas ako nun. Sayang.
I’m just extra grateful for music nowadays. It helps me function when it’s too overwhelming to move. Music carries the weight of the difficult emotions and transforms them into something more bearable.
Without music, life would be a mistake.
Nietzsche
Become a paid subscriber to get access to the rest of this post and other exclusive content.
Nung nagsasalita ang mga kaibigan ng lola ko sa burol nya, nakakatuwang pakinggan yung kasiyahan na binigay nya sa ibang tao. Nakaka-proud na isa ako sa mga apo nya. Ang paulit-ulit na mga salita na nababanggit ay yung words na thoughtful at generous. Hindi ‘to yung basta mag-eenumerate ka lang ng positive words para may masabi lang. Yun na yun talaga ang character ng Mommy.
Nung elementary ako, pag binibigyan nya ko ng pera pangmeryenda, pati kaibigan ko meron din. Kahit nasa ibang bansa na ko—may trabaho at may asawa na—one time nung umuwi ako, nagulat ako na may inaabot sya sakin na envelope. Sabi ko nyek, Mommy wag na. Ay sakin daw yun. Kasi hindi na raw ako nakakapag-Pasko at birthday sa Pilipinas kaya hindi na raw nya ko nareregaluhan. Basta hindi sya pumapayag na hindi ko tatanggapin. Nung binilang ko after, 20k! Sobrang dami pang example. Sya ang punong abala pagpapatahi ng costumes at gowns pag may activity ako sa school. Sya rin ang nag-udyok at nag-finance ng piano lessons ko. Isa sya sa number one na tumulong sa mga magulang ko para makapagtapos ako ng Nursing. Kahit yung pagaasikaso namin pagpunta ditong Canada, naka-assist pa rin sya.
Wala talaga kaming masabi. Sobra-sobra ang binigay nya sa aming lahat, na kahit anong attempt namin, hindi namin kayang matumbasan.
Few days ago, may tinatapos akong post about something na medyo fun and light—kasi nga puro malulungkot lang yung nangyayari at ayokong yun na lang lagi ang topic ko. Pero ngayong wala na ang Mommy, pano ko pa yun matatapos? Kelan na kaya ulit ako makakapagsulat about something fun and light?
Hindi naman ako minu-minutong umiiyak. Kaya ko pa rin namang ngumiti at matawa. Kaya ko pang manood ng TV at maintindihan yung pinapanood ko. May mga times na wala akong ganang kumain, pero kumakain pa rin ako nonetheless. In short, kaya kong maging normal sa paningin ng ibang tao. Pero pagkatapos ng few seconds/minutes of distraction, ang Mommy agad ang sumusulpot sa isip ko. Mararamdaman ko ulit yung bigat. Actually, hindi naman sya nawawala. May mga bagay o tao lang na nagpapagaan nung bigat.
Become a paid subscriber to get access to the rest of this post and other exclusive content.
In dark moments, it’s important to welcome every bit of light that makes its way in.
More than two weeks na ang Mommy (lola sa Mama’s side) sa ospital. There were bad days, and not-so-bad days. Yung ibang kamaganak namin, ang madalas na tanong sa Mommy ay, “Uuwi na tayo?” kahit super unknown pa naman kung kelan talaga makakauwi ang Mommy. Feeling ko nakukulitan na ang Mommy kasi paulit-ulit na uuwi raw pero hindi naman nangyayare. Hindi nya pa kayang magsalita, pero sa mga times na nasa mood sya or may energy syang mag-respond, tumatango lang sya or umiiling. And if we’re lucky, she smiles 🥹
Gleniz da Menace