9:15 AM
Hindi ko inexpect na iiyakan ko ‘tong driving. Every after practice, gusto kong umiyak (twice yung totoong umiyak talaga ko). Frustrate na frustrate na kasi talaga ako kasi hindi ko sya magawa ng tama. Kung tumama man ako, hindi naman ako consistent. Pano na ko papasa?
Kahapon kasi nag-practice kami ulit at nilampasan ko nanaman yung stop sign (yung 4-way stop). Hindi ko alam bakit hindi ko napansin. Tapos ang daming comments nung tito ko sa pag-drive ko pero hindi ko naman minamasama kasi totoo. Nakaka-frustrate lang talaga kasi ginagawa ko naman yung best ko at naka-focus naman ako pero ang bulok ko pa din. Ang bulok ng coordination ko. Siguro oo expected naman, kasi nga baguhan pa lang ako. Pero eto yung mga moments na gusto mo nang umayaw at ang tumatakbo sa isip ko ay baka hindi ko talaga ‘to kaya.
Ang dami ko lang talagang feelings sa driving ngayon. Kasi ngayon na yung road test ko kaya extra hindi ako mapakali. Hay gusto ko nang matapos. Gusto ko nang mag fast forward sa 5 PM tapos malalaman ko na lang kung pasado or bagsak ba ko. Ayokong i-experience yung mismong road test, gusto ko na lang malaman yung result.
Hindi ako makapagisip ng maayos at hindi ko magawa yung mga gagawin ko dahil dito. Basta after nito, bagsak man o pasa, sobrang luluwag na yung pakiramdam ko. Pero sana naman pumasa na ko para wala na talaga kong iisipiiiiin. Kasi kung bagsak nanaman, prolonging the agony nanaman until mag road test ako uli.
Ah pota tama na nga. Ayoko nang bigyan ng emphasis masyado ‘tong road test na ‘to. Gusto ko lang i-address yung current kong nararamdaman. Mukang nakatulong naman ang pagsusulat (as always).
Okay magbabasa na ko. Ang fitting pa nung binabasa ko, Anxious People. Pero feeling ko hindi ako ma-aanxious dito kasi funny yung book.
Orayt tingnan na lang natin mamaya. Mamayang 3:40 PM ang road test ko.
6:10 PM
So eto na nga. Bagsak nanaman ako 😂 Laughing emoji pero umiyak nanaman ako kanina. Hahaha. Kay Kenneth lang ako nakakaiyak pero pag iba yung kausap ko napipigilan ko. Pero pag kay Kenneth, bagsak lahat ng defenses. Ang bilis ko umiyak. Tsaka iyakin naman talaga ko di lang halata. Tapos chinat ko yung tito ko nangasar pa lalo.
Tanginang driving talaga ‘to. Hindi ko magawa gawa. Mas okay pa sakin hindi matanggap sa trabaho kasi may ibang companies naman or pwede akong mag-change ng career. Pero etong road test, dun at dun pa din ako babalik. Wala akong kawala.
Kaya din siguro extra extra yung frustration ko dito, kasi sa mga major happenings na na-experience ko, hindi ako bumabagsak. So hindi ako sanay sa ganitong feeling. Board exam, pasa. IELTS, pasa. Japan at Korean visa, approved. Application pa-Canada, approved. Kaya naman siguro ganito na lang yung iyak ko dahil lang dito sa road test na ‘to. Siguro it’s about time daw na makatikim naman ako ng sunod sunod na failure. Masyado na daw akong na-spoil ng universe.
Gleniz Da Menace 