Gleniz Da Menace
Nagpasabog nanaman ang kalangitan. Nung past few days kasi maulap at ma-snow kaya walang sunrise. Ngayon sobrang maulap pa rin pero pilit nagpakita ang sinag ng araw. Medyo nire-represent ng sky ngayon ang saloobin ko. Salamat at napangiti mo nanaman ako ngayong umaga (which I badly needed).
Pagbukas ko ng bintana, bumulagta sakin ang malawak na asul at matingkad na kahel. Sobrang sarap sa pakiramdam. Nakatitig lang ako ng ilang minuto habang nakangiti at nilalanghap ang sandaling ito. Inisa-isa kong tinitigan ang mga punong walang dahon at napansin kong umiindayog sila sa ihip ng hangin na mistulang kumakaway. Hindi maikakaila na panandalian nitong naiibsan ang lumbay at ligalig ng buhay—kahit ilang minuto lang. Salamat sa kamangha-manghang palabas. Sana bukas ulit.
Yayy. 7AM na ulit sumisikat ang araw! (di tulad nung mga nakaraan na 5AM)
Everytime sisilip ako sa bintana namin at ito ang makikita ko, nagla-light up talaga yung mata ko at napapanganga sa tuwa. As in every. single. time. It’s impossible to get used to sunrise and sunsets.
Gleniz Da Menace 