Gleniz Da MenaceWhile doing some chores, I randomly thought of Jennifer Lawrence and what happened to her. I guess I was missing her (close kami??) And now she has a new movie with an all-star cast (Leo, Meryl Streep, Cate Blanchett, Ariana G, even Matthew Perry!) I just wasn’t sure about the trailer. Parang hindi maganda. May pagka sci-fi pero ang vague. We’ll see.
Nalaman ko rin na buntis na pala sya! Hindi naman ako super fan pero ang tagal nya kasi nawala tapos wala pa syang social media. Yun lang.
As much as ayokong i-label ang sarili ko na procrastinator kasi hindi sya nakakatulong, madalas talaga ganun ang nangyayari. Or gagawin ko yung isang bagay ng full force for the first 3 days up to a week tapos biglang bababa yung enthusiasm. Alam ko na we have it in us to edit these traits (referencing Atomic Habits) and it’s up to us if we will continue to be like this or have enough willpower to change.
Kaya naman natutuwa ako dito sa binabasa ko ngayon. The title is The Willpower Instinct. Ang dami kong natutunan on how the human mind works in terms of giving in to temptations and gaining self control.
May isang pinaka tumatak sakin which is to utilize our ability to remember what we really want. I always find myself craving sweets. All day everyday. Pero try to question daw if it’s what I really want. Gusto ko ba talaga ng ice cream ngayon or mas gusto kong mag-lose ng weight? Gusto ko ba talagang magspend ng time sa social media or matapos yung librong binabasa ko para mareach ko yung reading goal ko this year?
So siguro try to see the bigger picture and ask myself kung ano ba talaga yung gusto ko. Cookies or abs? 😅 Kasi kung ganun yung line of questioning, nagiging unappealing na yung mga temptations and short term wants. So isa siguro ‘tong magandang tool na gamitin pag naliligaw ako ng landas papunta sa ice cream at cookies at chichirya at kung ano ano pang tukso.
Since madalas na kong tumambay dito sa blog ko, inaayos ko yung mga categories ng every post para mas organized and mas madaling magpaka-senti pag feel kong mag-reminisce. Tapos nakita ko yung post ko nung October 2017. Ang title ay Art Day Fun Day + I’ll Be Careful on October 2020. Tapos bigla kong naalala kung bakit. Kasi every October… Pano ko ba i-eexplain. Basta 3 years yung interval ng mga hindi magandang kaganapan tapos nangyayari sya every October 22. Nagsimula nung 2011 tapos may nangyari ulit nung 2014 (the worst!) tapos nung 2017 ulit.
So napa-check tuloy ako kung anong ginawa ko nitong October 22, 2020. At sakto meron akong blog post on that day. Pero wala namang nangyari, sobrang uneventful. Haha. Nanood lang ako ng documentary ng BLACKPINK tapos konting hanash lang sa buhay. The curse is broken!!!
Since mahilig kami sa mga fluffy cats, sobrang daming fur everywhere. Kaya din kami bumili ng air purifier para mabawasan kahit konti. At since sobrang daming fur everywhere at mahilig silang sumampa sa table lalo na pag kumakain kami, napupunta ang fur nila sa pagkain namin. Minsan makikita ko may isang balahibo dun sa isusubo ko.
Kaya ko naisip banggitin dito kasi natawa ako nung sinabi ko kay Kenneth na “Pag may nakikita akong balahibo sa pagkain ko pinapabayaan ko na kinakain ko na rin” tapos ang sagot nya “Ako din.” Haha nung una kasi tinatanggal ko pa. Tapos nasanay at naumay na ko.
In conclusion, mas mabuti nang kumain ng balahibo ng pusa, wag lang buhok ng tao. Goodnight.
Share ko lang dahil nacool-an lang ako ng very slight.
Two people named Bea DMed me on Instagram almost at the same time (as in few seconds lang yung interval) thanking me.
The first Bea thanked me for sending her resources because she’s also interested in art and graphic design then the second Bea thanked me for sending them a free box of Hello Fresh.
La lang yun lang 😄
More than a year here in Canada and this conversation still sounds so absurd to me.
AT THE BUS STOP
LOLO: Next week will be warm. Just minus two, minus six (degrees Celsius).
LOLA: Yeah that’s nice.
Diba. Kelan pa naging warm and negative 6 degrees? Satin nga sa Pinas yung 24 nilalamig na ko. Pero kahit ang weird pakinggan, super nag-agree ako kay lolo. Kase nung mga nakaraang araw, -30 degrees. Grabeng lamig. So kung ang forecast next week ay -2 or -6, ang saya. Maakit pala si Kenneth lumabas non.
Ang dami kong naiisip sa bus na gusto kong ikwento sa future self ko pero inaantok na ko ngayon. Makaidlip muna at hindi pa ko pwedeng makatulog nagluluto pa kong adobo.
ELEMENTARY
Nung elementary ako (specifically nung grade 5 and 6) ang wish ko lang ay:
Sobrang idol ko non si Jolina ginagaya ko yung hairstyle at fashion nya.
Sobrang uso noon samin ang mga stationery. Pagandahan ng stationery tapos susulatan mo yung mga kaibigan mo. Kahit noon ang hilig ko na talaga sa mga paper goods. Kaya nung nadiscover ko yung Papemelroti ang saya saya ko.
Inis na inis ako non. Kelan ba ko magkaka-menstruation?! Yung mga kaklase ko meron na. Kumbaga sa millennials ngayon: major fomo. Haha. Cool ka pag nagka-period ka na. Eh wala late bloomer ako. First year highschool na ata ako nagkaron.
Ang crush ko noon si Justin Timberlake at si Ben ng A1. Ayoko pang maging highschool nung mga time na yun kasi magkakahiwalay kami ng bestfriend ko. Sa ibang school kasi sya papasok. Pag nagtatanungan kaming mga classmates kung saan papasok ng highschool, iba ibang school yung sinasabi nila. Hindi dun sa school na papasukan ko. So pagdating ng highschool wala akong kakilala.
HIGHSCHOOL
Nung highschool ako, ang wish ko lang ay:
Gusto kong tumambay kasama ang barkada ko na hindi ako kukulitin ng Mama na umuwi na. Gusto ko ng madaming adventures nung highschool kaso nga, lagi akong papauwiin ng maaga.
May time na since wala akong pambili, tatambay ako sa NBS tapos dun ko babasahin yung libro. Kaso hindi ko naman yun matatapos so nabibitin ako pagbabasa.
So may internal monologue na nangyayari sa isip ko, “Pag ako may trabaho na, bibilhin ko to, at ito, at ito. Lahat ng librong gusto ko.” Fast forward na may trabaho na ako at hindi pa uso ang e-books, ang kuripot ko pa din bumili ng libro. So sa Booksale ako madalas pumupunta.
Kaya nung niregaluhan ako ng tito ko na nasa UK ng pambili ng digi cam, tuwang tuwa ako. Mahilig kasi akong magpicture ng kahit ano. Yung patay na butiki sa tagiliran ng SM, yung mga kinakalawang na barbwire dun sa damuhan ng isang subdivision, scotch tape, mga sinampay, every single inuman documented, tapos syempre sarili ko. Ang emo ko pa naman dati so very dramatic yung mga shots ko.
Ngayon hindi na ko ganun kahilig magpicture ng very random na mga bagay. Namiss ko yung old self ko na yun. Ngayon parang laging Instagrammable dapat. Kaya siguro ang hilig kong mag-reminisce. Naaalala ko yung mga traits ko noon na gusto kong ibalik at gusto kong dalhin hanggang pagtanda ko.
No explanation needed.
COLLEGE
Nung college ako, ang wish ko lang ay ganun din:
Inggit na inggit ako sa mga kaklase ko na pinapayagan silang uminom at abutin ng madaling araw paguwi. Sinasabihan ako ng mga kaibigan ko na ang tanda ko na daw, bakit hindi pa din ako pinapayagan uminom? Asa pa naman na payagan ako. So lagi na lang sikreto.
Hindi ko to nagawa. Gawin ko kaya ngayon?
Ayaw naman ng Papa. Tandang tanda ko yung laging dialogue ng Papa na, “Pagka graduate mo, pagbabang pagbaba mo ng stage, kahit mag-asawa ka na agad.” Basta wag lang daw habang nagaaral. So ayun, lagi ulit sikreto.
Pero kahit naman bawal uminom, bawal abutin ng madaling araw at bawal magboyfriend, ginawa ko pa din yun lahat. Kaya sobrang sakit ng ulo nila sakin. As in sobra. Dalwang beses akong lumayas sa bahay. Yung isa pala ako na yung pinalayas.
Okay ang grades ko sa school, naging scholar pa nga ako at one point. Yun ang pang-bargain ko sa kanila. Pero pag inabutan ako ng galit ng Papa ko, sasabihin sakin na, “Hindi ko kailangan ng matalinong anak! Ang gusto ko ay sumusunod!”
Yung piano kasi nasa bahay ng lola ko. Pwede naman akong magpractice dun kaso, yung pinsan ko na baby pa at that time, naiistorbo ang pagtulog pag nagpa-piano ako. So pagsasabihan ako ng tita ko na hinaan ang pagtugtog. Ang hirap naman ng ganun. So medyo nawalan na ko ng gana.
Internal monologue: “Pag ako nagkabahay, bibili ako ng piano. Hindi pwedeng walang piano.”
Lagi akong nagd-daydream na makatira ako sa Maynila. Tapos naiimagine ko na ang ganda ng kwarto ko, hindi makalat. Tapos nakaupo ako sa may bintana habang nagbabasa ng libro or nanonood ng tv series tapos umuulan sa labas. Sobrang comforting nung thought na yun sakin. Parang hot chocolate na may mini marshmallows. Mahilig din kasi akong magbasa ng teen magazine non. Dun ko napipicture yung Manila life kasi nakikita ko dun yung mga featured nilang hangout spots, mga restaurants na wala sa probinsya namin, mga magagandang malls, etc. Parang ang saya sayang tumira sa Manila based dun sa mga magazines na yun.
Internal monologue ko nung college: “Gusto ko nang magsolo sa bahay. Yung walang magsasabi sakin kung anong oras ako dapat umuwi. Yung hindi puro na lang bawal lahat. Pag yun na-achieve ko, sobrang saya ko na. Parang wala na kong hihilingin pa.”
Fast forward na nakatira na ko sa Maynila, na-experience ko na yung mga hangout spots. Natikman ko na yung cookie sa Brother’s Burger na based dun sa teen magazine na nabasa ko, the best cookie daw. Ginupit ko pa yun dun sa magazine tapos dinikit ko sa dingding ng kwarto ko. Na-experience ko nang mag-solo sa apartment habang nagbabasa at umuulan sa labas. Ang sarap talaga. Hanggang ngayon isa pa din yun sa mga favorite kong mangyare. Pero hindi totoo yung, “Wala na kong hihilingin pa.” Ang babaw lang talaga ng mga gusto ko noon.
AFTER COLLEGE
Nung nagtatrabaho na ko (sa Pilipinas muna), ang wish ko lang ay:
Gusto ko nung bagong iPhone, iPad, Macbook Pro. Gusto ko nung Fuji na mirrorless camera.
As of now, meron na ako ng mga ito kaya masaya naman ako. Pero yung saya or yung high, ang bilis lang. Since na-fulfill ko na yung karamihan sa wishlist ko, parang nababawasan na yung spark or yung spice sa buhay. Basta yung parang something na meron kang dine-desire at looking forward ka dun sa araw na mangyayari yun. Pag nawala yun, parang ang meaningless ng buhay. Kailangan ko ng panibagong wishlist and not necessarily materyal na bagay. Dadamihan ko pa para mas masaya.
Internal monologue: “Parang ang hirap maging billionaire katulad ni Kylie Jenner. Kasi pag dumating sa point na madali na lang sakin bumili ng kahit anong gusto ko, parang ang boring na. Kaya tamang millionaire na lang. ASA.”
Sobrang adik ko sa Texas Hold’em at pusoy dati. Nung nasa Maynila na, level up na. Casino na. Nagkaron pa ng time na pumupunta ko sa casino mag-isa. Buti ngayon tapos na yung phase ko na yun.
Nagkaron ng time na every week kami sa Ramen Nagi. Sobrang dami naming nakainan na masasarap. Di ko na ma-mention lahat basta ang dami at ang sarap. Ang daming choices. Nakaka-miss kumain ng masarap.
Ang saya na na-experience ko ang Japan, Singapore, Korea, Taiwan at Hong Kong + Macau. Hindi ganun kalaki ang sweldo namin sa Pilipinas pero nakakaipon at nakakatravel kami. Pero ngayong nasa Canada na at lumaki-laki na ang sweldo, anyare?
Internal monologue: “Pag ako nakatira na sa Canada, hindi siguro ako mabobore dun. Ang dami sigurong pwedeng mapuntahan tapos ang sasarap ng pagkain. Mabibili ko na siguro lahat ng gusto kong bilhin tapos ibibili ko ang Mama nung branded na bag na gusto nya tapos ang Papa ibibili ko ng iPad. Makaka-travel kami kung san namin gusto. Tapos pag nasa Canada na kami wala na dun yung mga toxic na tao. Madali na rin akong makaka-attend ng mga concerts (hindi pa ko nakaka-attend ng concert hanggang ngayon). Last but not the least, siguradong safe dun (naholdap kasi ako sa Makati). Magkakaron na ako ng peace of mind.”
Pero ngayong nasa Canada na kami… ewan.
CANADA
Nung nagtatrabaho na ko dito sa Canada, ang wish ko lang ay:
Gusto ko nang magbakasyon sa Pilipinas. Hindi ko alam kung gusto ko bang bumalik na lang sa Pilipinas at iwanan na tong Canada or baka phase lang to. Hindi ko pa din alam. Pag namimiss ko ang Pilipinas, nalilimutan ko yung mga ayaw ko sa kanya. Yung traffic, yung paranoia na baka maholdap na naman ako, yung sweldo na maliit, yung mga nakakatakot na lindol, mga toxic officemates, yung masikip naming apartment, yan mga naiisip ko off the top of my head. Pag namimiss ko ang Pilipinas, ang naiisip ko mostly ay yung mga magagandang parts. Makakasama ko na ulit ang pamilya at mga kaibigan ko, makakakain na ko ng masarap, may lasa na ang hipon at kasag, walang madulas na snow, walang nakakamatay na weather, magkakaron na ulit kami ng nightlife, hindi ko na poproblemahin kung pano makipag-small talk sa mga puti, yung mga chismisan namin ng mga officemates ko, family and friends ko ulit. Ang hirap talaga ma-kuntento.
Gusto ko yung ganito. Nasa loob lang ako ng bahay, freelancer. Hawak ko ang oras ko. Pag low batt na yung iPad, magpapahinga muna ako sa pagddrawing at manonood ng tv series. Kaso nga, hindi stable ang income. Baka hindi kami mabuhay dito sa Canada.
Hindi talaga ako ganun kasaya dito sa Winnipeg. Minsan iniisip ko baka dahil homesick lang ako pero parang hindi talaga. Gusto kong mag-try sa ibang lugar. Baka mas dun ko mahanap yung balance. Ang layo kasi masyado ng Canada sa Pilipinas. Kaya iniisip kong mag-move kaya kami sa Australia? Yun ang gusto kong ma-figure out. Hindi naman ako naghahanap ng perfect na lugar, gusto ko lang na mas madami yung positives kesa sa negatives. Dito kasi parang ang dami kong hindi gusto. Sana mahanap ko yun.
So ayun. From Jolina-loving-gusto-ko-nang-magsolo-at-maging-independent to I-feel-miserable-buy-me-a-one-way-ticket-to-Pinas. Nakakatawa lang ang buhay. Dati gustong gusto kong makawala pero ngayon gusto ko nang makabalik. Kung may nagbabasa ng blog ko, i-message nyo nga ako. Do you feel me? Sabagay. Ang boring naman kung laging masaya.
Kanina, nagd-daydream na naman ako about school days. Nung elementary, highschool tapos nung college. Yung mga highlights ng student days ko. Naalala ko nung first week ng college, nakapaskil sa bulletin board yung mga top 10 sa college entrance exam per subject. Basta tanda ko may English & Math tapos baka yung iba IQ and Logic. Basta almost lahat dun sa subject na yun andun yung pangalan ko tapos nasa top 5. Tapos ako non syempre ang yabang ko deep inside pero kunwari too cool to care ako. Haha. Pero pag dating ko sa bahay binida ko na agad sa mga Mama tapos ang Kuya, 2nd year college sya non, nakita din pala nya yung bulletin board. Tapos sinasabi nya daw sa mga kaklase nya, “Kapatid ko yan!” Ngayon nasasayangan ako dapat pala pinicturan ko yung bulletin board 😄 Kase yung mga top students nung highschool nataasan ko pa sa ibang subjects dun sa college na entrance exam. Eh wala naman ako sa top nung highschool kase di ako masipag magaral. May pagka-trouble maker ako non kaya nagulat siguro sila na napasama ako dun sa top. Muntik pa kong masuspend nung highschool kase nagdala ako ng baraha sa school tapos tinuruan kong magsugal yung mga seatmates ko. Nahuli kame tapos nakita nung teacher yung mga perang pusta. “Kaninong baraha yan?” Eh since catholic school super against sila sa any type ng gambling kaya ayun. Example lang yun mababaw pa lang yun.
Back to first few weeks ng college. Parang first day namin sa Anatomy class non. Tapos isa yun sa mga kinakatakutan na subjects ng nursing students; kasama na ko dun. So first day non so medyo basic pa yung discussion. Nagtanong yung professor sa class kung sang intestine daw naa-absorb ang nutrients, kung sa small daw or sa large intestine. Sa isip ko, very basic yung tanong kasi napag-aralan na to nung elementary pero naririnig ko yung mga kaklase ko ang sabi “Laaaarge!”. Sabi ko “Smaaaall.” pero medyo mahina lang pero loud enough para marinig nung prof. So since hindi unanimous ang sagot namin, pinataas nung prof kung sino daw ang in favor sa large intestine. Lahat sila halos tumaas. For a split second, nag-doubt ako baka mali ang stock knowledge ko. Tapos pinataas na kung sino ang sa small intestine so tumaas ako ng kamay eh di tinginan sila kase ako lang ang tumaas. Yung iba pa ang sama ng tingin. Sure na sure siguro sila sa sagot nila. Kung alam ko lang na papatayuin ako para i-explain yung sagot ko, hindi na sana ko tumaas ng kamay. Eh first day kase tapos super di pa ko komportable at hindi ko naman kilala ang 95% sa kanila. At hindi ko naman alam pano i-explain. Basta alam ko lang na yun ang tamang sagot. Grr. So inulit ko lang yung statement nya kanina (words not exact), “Sa small intestine naa-absorb yung nutrients from food tapos sa large intestine napupunta yung waste.” Kahit di ko na-explain ng very hard, mukang good enough na sa kanya yung sagot ko kase sabi nya, “Correct. The small intestine absorbs nutrients and minerals blah blah blah…” Tapos after nya mag-explain tinawag pa nya kong “Miss Genius” Arrghh. Cringe. Genius hindi naman ako genius. Baka sobrang mag-expect sila na sobrang talino ko hindi naman. Ayun 80 lang yung final grade ko sa Anatomy haha. Genius pala ha.
Kala nya siguro nung first day na yun isa ko sa mga magiging butihing estudyante nya pero after ilang weeks lang nakita nya din ang totoo kong kulay. From Miss Genius naging Miss Problematic. Lagi nyang sinisita yung black nail polish ko na minsan nagtutuklap tuklap na. Isa yun sa mga hindi nya nagustuhan. Tapos yung pinaka-worst ko sigurong ginawa sa klase nya, at ngayon eh hindi ako makapaniwalang ginawa ko yun kase sobrang rude, eh nung habang nagdidiscuss sya, nag earphones ako kase meron akong gustong pakinggan na kanta. Sa isip ko nun, ok lang yun kase hininaan ko naman yung volume para makinig ko pa din yung dini-discuss nya. Ang tanga nung argument 😂 Pero nung na-look back ko sya after ilang years, sobrang mali talaga haha. Napaka-rude. Nung nakita nya kong naka-earphones, “Miss Abadilla, naririnig mo ba ko?” Sabi ko, “Yes po.” Tapos hindi ko pa din tinanggal yung earphones. Nagtino na naman ako ng konti lalo nung sinabing 85 na daw ang passing. Parang 2nd year college pinatupad yun. Buti na lang.
Medyo madami pa kong naaalala pero tinamad na ko kasi nagising na si Kenneth tapos sa kanya ko na nakwento lahat tinamad na kong ulitin for now. Babayu.
Pagkatapos kong mag-CR, naisip ko na mag grocery at dumaan sa Boulangerie para bumili ng discounted bread. Malapit na kasi mag 7PM. Pagbaba ko ng office, nakita ko yung officemate ko papasok. Sabi ko sa kanya, “Uy ang aga mo ah!” 8PM pa kasi pasok nya. Pagpasok ko ng Grand (amoy) Canal Mall, binati ako nung security guard ng usual nya na, “Buona sera!” Umakyat muna ako para i-check kung may aloe vera gel na sa MUMUSO (wala pa din). Sabi naman ni ate na taga MUMUSO, “Annyeong haseyo! Mumuso!” Napansin ko medyo madaming tao. Friday kasi siguro. Nung papunta na ko sa tinapayan, may madadaanan uli ako na guard. Eh di bumati sya ulit ng, “Buona seraaa!” tapos sinundan nya ng “Bukas ang zipper nyo Ma’am.”
Waaah! Nasira ref namin. Ah ah nakakasura. Pano na ko makakapagluto ng masasarap (?) na pagkain?? Hay. Sana mapaayos pa ref namin. Kung ako nga masusunod sana bumili na lang kami ng bagong ref. Second hand lang kasi yung ref namin na yun. Hay pano na.
May consultation nga pala ko mamayang 2pm sa Health Way Greenbelt. Mag-12 PM na pala. Tinatamad pa ko maligo. Saka ansarap ng panahon ansarap mahiga lang at magchill. Kainis parang tumila na ulan. More rain please!
Ay sige pala pupunta ko Greenbelt tas dun na din ako kakain. Kaya lang. I have no money. Magbabayad na ko ng kuryente namin bukas kaya wala na talaga. Ang mahal ng kuryente namin eh. 2,711! Halos tig 1k kame. Grr. Kung kelan naman nagtitipid ih.
Gusto ko na itry yung lucid dreaming.
Kakasura ang tamad ko ngayon. Where is the motivation??
Ang cool ng date na to. 121212 (Dec. 12, 2012). Matagal na ulit bago magkaron ng ganto kasi 2013 na ang kasunod. 12 lang naman ang months.
Malapit na birthday ko. Sana makabili na ko ng iPod touch na 5th gen. Tanda ko na 24 na ko. Parang dati sabi ko mag-aasawa na ko ng gantong edad. Tas ngayon kung iisipin mo, parang antagal pa nun mangyayari. Wala pang pera. Wala pang ipon.
Limang oras na ko dito sa office at limang oras na din akong walang ginagawa. Wala pa kong chat kahit isa. Inaantok na ko. Nagttumblr lang ako, internet ng konti. Kain.. Yun na yun. Parang gusto ko na ng mahirap-hirap na trabaho. I want to be a medical coder. Kelan kaya yun.. Hai.
Pangit ng balat ko. Wawa naman magiging anak ko.
Uuwi na ko sa Pagbilao bukas 🙂 Halos isa’t kalahating buwan na din nung huli kong uwi samin. Kaya ko pina-adjust VL ko, para makauwi na ko bukas.
Ang boring ng buhay dito sa Maynila pag wala kang kasama. Pag solo ka lang sa bahay. Nakakadepress. Feeling mo andami mong problema. Konting pangyayari na di mo nagustuhan parang nagiging malala. Pag nagkasakit ka, nakakaiyak kasi wala ka man lang kasama para alagaan ka. Maaawa ka na lang sa sarili mo. Nakakatamad din maglinis ng bahay kasi wala naman ibang makakakita ng kalat mo kundi ikaw lang. Kahit nakakatuwa dahil pauwi na si Kenneth, di pa din ako matuwa ng lubusan dahil alam kong aalis din sya. Baka mas matagal pa. Hai. Nakakalungkot. Nakakainip. Pag nagluto ako ng kakaibang potahe, nakakalungkot din kasi ako lang ang kakain. Gusto kong ipatikim sa iba kung masarap ba, kung kulang pa o kung patapon yung niluto ko. Buti na lang din samin muna nakatira si Nick, pero madalang din kami magkita dahil sa shift ng trabaho namin. Dadating ako ng bahay, wala sya. Dadating sya ng bahay, tulog ako. Pag gising ko, tulog sya. Pag gising nya, nakaalis na ko. Pero ok na din, iba pa din yung pakiramdam na alam mong may kasama ka sa bahay kesa sa wala talaga.
Kaya natutuwa na kong umuwi samin. Madami ako kasama sa bahay. Miss ko na ang Mama, ang Papa, mga kapatid ko, Daddy, Mommy, Tito at Tita ko, mga pinsan ko, si baby Gilian, mga barkada ko, mga Pagbilaoins, etc.
Napaka-ironic. Dati rati, naiisip ko nang magsarili. Tas natutuwa ako sa idea na solo lang ako sa bahay tas parang ang saya. Naiimagine ko dati parang mas sasaya ako sa ganung buhay. Siguro dahil dati, hindi ko naiimagine yung mga parts na kelangan mong maglinis, magluto, magbayad ng bills, magtipid at kung ano ano pa. Haha nakakatawa lang. Parang dati winiwish ko yung buhay na ganun. Yung magnenet lang ako, magbabasa ng libro tas solo lang ako. Mali pala. Di pala nakakatuwa.
Na-curious kase ako. Tas ang description pa eh non-sticky, non-staining, alcohol at paraben free. Di ko lang alam kung ano yung paraben na yun. Search ko mamaya.
Mabilis sya matuyo. Ewan ko lang kung ok yung mismong action nya. Nagsisisi ako kung ba’t yung spray form ang binili ko. Ang hirap pindutin tas napapa-spray pa sa muka ko yung iba. Sa susunod roll-on na lang. Yun eh kung maganda ang effect.
tangina kanina pa ko nagiisip ng short story o kahit ‘character sketch’ man lang wala talaga ko maisip. parang natatawa lang ako sa mga naiisip ko. gusto ko kaseng maging isang magaling na writer. pero hindi ako magaling sa gawa-gawang storya. mas madali saken yung nagkekwento lang. kahit gano pa kadetalyado. pero ang hirap gumawa ng short story. ayan bigla ako may naisip. itutuloy ko na lang yung napanaginipan ko dati.
nagiinom sila sa isang maliit na bahay. gawa lang sa kahoy. simple lang. parang halos kubo na. tas hindi ko alam yung ibang parte ng bahay basta ang nakikita ko lang eh isang malaking bintana. gabi nun. nagiinom lang sila dun. masaya sila. pero hindi ko lam pinaguusapan nila. parang mahal nila ang isa’t isa. sigurado pala. na mahal nila ang isa’t isa. tapos hindi ko alam kung ba’t sila tumalon dun sa bintana. basta parang ang pagkakakita ko eh magka-hawak sila ng kamay habang sabay silang tumalon sa bintana. di ba sabe ko nga kanina malaki yung bintana. kaya kasya sila dun. mababa lang yung bintana kaya di sila nasaktan.
tas sa labas ng bahay eh kagubatan na. parang isolated lang yung bahay na yun. parang sila lang ang may alam kung san yun. sakto sa kanila yung kanta ng keane na ‘somewhere only we know’. tas nung nakatalon na sila palabas nung bintana eh tumakbo sila sa kagubatan. parang apak pa nga sila ih. tas magka-hawak pa din sila ng kamay. hanggang dito lang yung panaginip ko. try kong ituloy.
tas inexplore lang nila yung kagubatan. siguro first time nilang makalabas ng bahay kahit any time naman eh pwede silang lumabas dun sa bahay na yun. siguro nakainom sila kaya naisipan nila na lumabas. first time din siguro nila maginom nun. san kaya galing yung alak nila. wala ding nakakaalam. sila lang. ang misteryoso naman nung dalwa. tapos mukang nasisiyahan naman sila sa pageexplore ng gubat. madameng puno. walang wild animals. ayoko ng may wild animals. gusto ko relax lang. may nakikita silang mga aliptaptap. tuwang tuwa si..ano kaya pangalan nung babae..uhmm. crea na lang. parang creatinine lang. haha. tas yun tuwang tuwa si crea dun sa mga alitaptap. first time nya kaya makakita ng alitaptap? uhmm hindi siguro. baka nakakita na din sya last week nung minsang nakatambay sya sa may bintana nila. nakita nya siguro sa malayo. tas ngayon nakita na nya up close and personal. haha. tuwang tuwa na nga sya. tas nakita ni…ano kaya pangalan nung lalake. uhmm..sodiu na lang (pronounced as ‘soju’). parang sodium lang. haha.
eh di nakita nga ni sodiu na tuwang tuwa si crea sa mga alitaptap. sinubukan nya manghuli. kahit isang alitaptap lang. tas ilalagay nya dun sa maliit na garapon na nasa bulsa nya. oo may garapon dun sa bulsa nya. ewan ko din kung bakit all this time eh may maliit syang garapon sa bulsa nya. baka ganun lang talaga sya. eh di sinubukan nya manghuli. lalo tuloy naiinlab si crea kay sodiu. tapos nakahuli na nga si sodiu ng alitaptap. hindi lang isa. dalwa pa. tas nilagay na nya dun sa maliit na garapon.
uuwi na kaya sila after? parang gusto ko na sila umuwi. la na ko maisip eh. tumakbo ulit sila papunta dun sa bahay nila habang magkahawak ulit ang kamay. nasa kabilang kamay ni crea yung maliit na garapon na may dalwang alitaptap. kelangan nilang butasan yung garapon kase nabasa ko na kaya nailaw ang alitaptap eh may isang klaseng kemikal ang alitaptap na nasa katawan nila na pag nagkaron ng interaction sa oxygen eh mag-gglow.
* Copy pasted from my old blog. Forgive my jeje writing style.
Gleniz Da Menace 