Gleniz Da MenaceNapatigil ako sa book reporting ko ng ‘Recapture the Rapture’ nung nabasa ko ulit yung isang hinighlight ko.
I arise in the morning torn between a desire to improve (or save) the world and a desire to enjoy (or savor) the world. This makes it hard to plan the day.”
E. B. White, author of the children’s classic Charlotte’s Web
May pinapanood ako at bigla kong naalala yung time na na-stranded ako sa Incheon Airport. Konting konti na lang nasa Pilipinas na ko tapos nagkaproblema pa grrr. Pinipigilan ko yung emotions ko that time pero nung kausap ko na ang Mama, wala umiyak na ko. Ang layo na kasi ng nilakbay ko (18 hrs!) tapos papabalikin lang ako?! Pero yung best part, wala akong ibang narinig sa Mama kundi, “Makakauwi ka.” Kahit 99% sure akong hindi na ko makakauwi, ang sarap pa rin pakinggan nung konting hope na baka nga makauwi ako. As a recovering pessimistic, kelangan ko talaga ng mga positive people sa buhay ko. At bilang ganti, kelangan ko rin mas maging positive para sa ibang tao.
I realized that I may have gone overboard with my journaling. Suddenly, I wanted to capture all my thoughts, every single one of them—but I have too many thoughts which makes documenting everything unrealistic. After that uneasy realization, I try to remember what makes journaling therapeutic for me. Journaling empties my mind and relaxes me, leaving me refreshed and unburdened. I think what’s important for me to remember is that journaling is a tool and not a chore. I have to be at peace with the fact that it’s impossible to capture and document everything, that it’s okay to forget things here and there. Except this one. This is quite important. I should also learn to trust my self that when it comes to truly and absolutely important things, I won’t forget.
I chose this kasi eto yung overarching theme ng mga paboritong non-fiction books na nabasa ko last year. Eto ang sagot sa overthinking, sa anxiety, sa pag-eenjoy, sa pag-create ng good relationships. When I’m truly present, I only focus sa kung anong nangyayari right in front of me, right at this moment. I’m forced to get rid of the past (where it’s nice to revisit sometimes until you get stuck) and the future (where everything is uncertain, pressuring the brain to do a lot of guesswork which leads to overthinking and anxiety). So instead, I will do my best to let the present be my default mode and only pay brief visits to the past and future when needed.
Eto ang mga sinabi kong susubukan kong gawin nung 2022. Bago ako gumawa ng 2023 game plan, ire-review ko muna:
Outcome: Needs improvement
Nagkakaron ako ng phase na healthy for a few weeks tapos babalik nanaman sa food deliveries. Pero super nag-eenjoy na ko sa mga vegan meals. Minsan pipiliin ko yung vegan option pero hindi ko nafi-feel na may kulang. Kasi may mga vegan/vegetarian meals na masarap naman talaga.
It really is true. Na kahit anong gawin mo, kahit gano ka-harmless or ka-buti sa tingin mo ang isang bagay, may masasabi at masasabi talaga ang mga tao. Nag-stick talaga yun sa isip ko nung sinabi yun nung kaibigan ko (thank you Aryan!) Basta that time namo-mroblema ako sa ipapasalubong ko paguwi ko ng Pinas.
Imbis na i-rationalize ko sa utak ko na hindi dapat ako malungkot at mabahala, na hindi ko kailangan ma-please (at imposibleng ma-please) ang buong miyembro ng pamilya ko, na mas madaming tao ang mas malaki ang problema sakin, na magiging okay din ang lahat, iniyak ko na lang. Tinanggap ko na lang na malungkot talaga ko ngayon at gusto kong umiyak.
Bakit ba nilalabanan ko na lang palagi? Bakit ba ko nakikipag-debate sa utak ko at dinidikta ang dapat kong maramdaman? Bakit hindi ako maglaan ng oras ng pag-iyak? Pwede namang malungkot paminsan-minsan. Wala namang nakakakita. Kahit pati meron. Eh ano kung ma-bother ko sila? Minsan lang naman.
Eh ano kung mangibabaw ang lungkot? Eh ano naman kung sa mga sandaling ito, hindi ko kayang bilangin kung anong meron ako at na madami akong dapat ipagpasalamat? Eh ano naman kung pagbigyan ko ang sarili kong umiyak ng ilang minuto at magmistulang ang laki laki ng problema ko? Eh ano naman?
Just finished I’m Glad My Mom Died by Jennette McCurdy and now I’m watching her interviews and crying. I’m glad I got to watch this video which led me to read this heartbreaking, emotional, sometimes humorous book. I do not relate to her past experiences with her mom in any way (the abuse, manipulation, the exploitation) but I could imagine how it must have been. It’s very insightful and teaches you to show more compassion. I also couldn’t stop reading because her writing is so compelling. Love this book!🤍
Umagang umaga, may nagpapa-bad mood sakin. Pinipilit kong wag dibdibin ang mga comments kasi wala naman silang kwenta sakin. Pero eto, affected ako. May internal struggle. Nangingibabaw ang ego. Naglalaban yung feelings at rational thinking ko. So dinadaan ko sa pagsusulat. Baka makatulong.
Few weeks ago, nagsisimula nang maging yellow-brown-orangey ang mga dahon. Madami kasing puno sa harap ng apartment namin kaya nawi-witness ko talaga ang pagbabago ng panahon. Tapos kanina, as in ilang minuto pa lang ang nakakalipas, napatingin uli ako sa bintana tapos ang dami na talagang yellow-brown-orangey leaves. Napangiti ako kasi gustong gusto ko talaga ang autumn. Lalo pa at wala namang 4 seasons sa Pilipinas. Nakikita ko lang sya sa movies tapos na-i-imagine ko yung coziness at yung atmosphere.
A few days ago, sobrang discouraged ako kasi wala ako masyadong sales sa sticker shop ko. Kung meron akong one thing na gustong mangyari sa future, yun ay maging successful ang sticker shop business ko. But apparently, it’s not happening. So yun, malungkot, ang daming doubts.
Doing a monthly recap for the past month at nagulat ako na ang dami ko palang social activities. Sometimes our minds really like playing tricks on us kasi may mga days nung August na down ako tapos pumapasok yung negative thought na, “Feeling ko wala talaga kong kaibigan or support system.” Pero ngayong nire-review ko ang buwan na nagdaan, ang dami ko naman palang nakausap at naka-hangout both in person and virtually. Ang labo. Ang labo ng utak ko. Gusto ko lang ‘tong maging reminder sa sarili ko na hindi lahat ng pumapasok sa utak ko, kahit gano pa ka-totoo sa pakiramdam, ay totoo.
Bukod sa ang dami kong niluto today (2 dishes and 1 dessert), extra proud ako sa sarili ko dahil nag-grocery ako ng umuulan. Sobrang babaw pero ewan ko. Natuwa ako. Normally kasi, pag nakita kong umuulan, ipagpapabukas ko na lang ang paglabas. Tatamarin ako. Pero hindi ko alam kung bakit iba ngayon. Determined ako masyado na bilhin ang mga missing ingredients para sa menu of the day ko.
The word ‘creative’ has been attached to me for a very long time. It’s just a common fact that some people are more into the arts and some people are more analytical and logical. And when your family and friends and other people tag you as a ‘creative’ as well, it’s hard to separate yourself from that label.
May pinapakinggan akong podcast at minention nung guest (artist sya) yung importance of keeping a sense of wonder. Dinescribe nya yung point sa buhay nya na umay na sya sa pagka-umay everytime kelangan nyang mag-grocery or mag-car wash siguro. Yung mga menial tasks. Mga should-haves natin sa buhay.
Gleniz Da Menace 